«ارتش هخامنشی بر دروازه‌ی بابل» عنوان نوشتاری است که در آن به چگونگی آرایش ارتش در روزگار هخامنشیان پرداخته است. این نوشتار به قلم فرشید ابراهیمی پژوهشگر تاریخ است که در رویه‌ی تاریخ امرداد 375 چاپ شده است.
نیروی جنگی هخامنشیان همواره دربرگیرنده‌ی سپاهیانی از سرتاسر فرمان‌روایی ایرانی بود،اگرچه هسته‌ی مرکزی و برجسته‌ی آن را دلاوران پارسی و ایرانی پدید می‌آوردند. سربازان این ارتش شگفت‌انگیز از آسیای مرکزی تا دانوب باشنده(:حاضر) بودند. مادها پس از پارسیان بیشترین سرباز را در سپاه ایران داشتند و بسیاری از فرماندهان ارتش مادی بودند.
سازمان نخستین ارتش پیاده‌ی پارسی برپایه‌ی سیستم اعشاری یا ده‌دهی بود. ارتش ایران از هنگ‌های هزار تنی پدید می‌آمد. زبانزد(:اصطلاح) پارسی باستان این هنگ‌ها «هزارابام» بود. فرمانده هر هنگ را «هزار پاتیش» می‌گفتند. هر هنگ هزار تنی به ده «صاتابا» یا فوج صد تنی بخش می‌شد. فرمانده هر صاتابا یک «صاتاباتیس» بود که به نوبه‌ی خود هر صاتابا به ده «داتابا» مرکب از ده مرد بخش می‌شد. داتابام یا جوخه‌ی ده تنی کوچک‌ترین واحد تاکتیکی ارتش پیاده بود که به ستون یک به میدان نبرد فرستاده می‌شد. داتاپاتیس یا سرجوخه‌ی ده تنی، در جلوی ستون جای می‌گرفت و یک اسپارا (سپر) بر دوش داشت. در پشت او دیگر سربازان جوخه به صورت یک ستون 9 تنی می‌ایستادند و هر مرد کمان و شمشیر داشت. معمولاً داتاپاتیس یک زوبین سبک….
بخشی از نوشتار «ارتش هخامنشی بر دروازه‌ی بابل» که در امرداد 375 چاپ شده است.
لینک خرید شماره‌ی 375 امرداد:
لینک اشتراک ایمیلی امرداد:
