گفتوگویی از سپنتا نیکنام، فرنشین انجمن زرتشتیان یزد و هموند شورای شهر یزد، در شمارهی 7251 روزنامهی همشهری به تاریخ 29 آبانماه 1396 خورشیدی چاپ شده است. متن این گفتوگو را میتوانید در زیر بخوانید:
مهدی علیپور: سپنتا نیکنام، عضو شورای شهر یزد، به نمایندگی از جامعه زرتشتیان برای کمک به مناطق زلزلهزده کرمانشاه آمده است. او را د حالی که مشغول بررسی وضع زلزلهزدهها در روستای «قلعهواری» دشت ذهاب بود یافتیم. یکی از روستاهایی که بیشترین آسیب را در زلزله دیده است. نیکنام، صریح و بیپرده، نبود مدیریت را ریشه مشکلات به وجود آمده در مسیر کمک به زلزلهزدگان کرمانشاه میداند.
چطور شد به کرمانشاه آمدید؟
به عنوان رییس انجمن زرتشتیان یزد در اینجا حاضر شدم. این انجمن کمکهای مردمی و کمکهای جامعه زرتشتیان را جمعآوری کرده است. به مردم قول دادیم که این کمکها و هدایا را مستقیم به دست مردم زلزلهزده کرمانشاه برسانیم. بنابراین لازم بود قبل از توزیع اقلام اهدایی، برآوردی اولیه داشته باشیم که بتوانیم بهترین شکل توزیع را پیدا کنیم تا این کمکها به دست افرادی که واقعا محتاجند، برسد.
شما از روستاهای دشت ذهاب بازدید کردید. تحلیلتان از وضع زلزلهزدهها و احیانا گرههایی که در مسیر رسیدگی به مشکلات زلزلهزدهها وجود دارد، چیست؟
ما از سر پل ذهاب و حالا مجموعه روستاهای کوییک بازدید کردیم. چیزی که اینجا میبینیم مشکل بودجه و منابع نیست. مشکل مدیریت نکردن است. یعنی مردم ما لوازم و تجهیزات لازم و کافی را تهیه کردهاند، اما شیوهی توزیع این امکانات مناسب نیست، سعی کردیم در بازدیدها، روستایی را پیدا کنیم که لوازم و امکانات به آن نرسیده باشد و مایحتاج آنجا را تامین بکنیم، اما در حقیقت به جایی بر نخوردیم. مهرورزی مردم سراسر ایران موجب شده است همه جا زلزلهزده ها لوازم مورد نیاز را داشته باشد.
پس مهمترین مشکل از نظر شما ضعف مدیریت است؟
بله. ریشه نبود مدیریت واحد را در بیاعتمادی میبینیم. احتمالا بسیاری از مردم به توزیع یکسان و سریع اعتماد نداشتند و احساس تکلیف میکردند که خودشان وارد صحنه شوند.
فکر نمیکنید مستقیم وارد عمل شدن خود مردم موجب نوعی سردرگمی در توزیع امکانات شود و به اصطلاح کمکها هرز برود؟
حرف من همین است. یقینا در حالت آرمانی همه ما میدانیم که مدیریت واحد بهتر است. اما باید دید ما به عنوان مسیول چه کردهایم که مردم حاضر هستند از مسافت دور و نزدیک بیابیند و خانوادهشان را به رنج و زحمت بیندازند، اما فکر کنند به این شکل حداقل کمکهایشان به سر منزل مقصود میرسد. مشکل ما در وهله اول مدیریت است و ریشه این نبود مدیریت هم در بیاعتمادی است. اول باید فرهنگسازی کنیم و با رفتارهای خوبمان بیاعتمادی را رفع کنیم.
1362