انسانهای نخستین برای پیشبُرد زندگی خود دست به ساخت گونههای از ابزارها زدند که با گذر زمان و فرگشت(:تکامل) مغزی آنها، ابزارها نیز دچار پیشرفت و برجستگیهایی ویژه نسبت به دورهی پیشین خود شدند.
بایستگی(:لازمهی) ساخت ابزارهای سنگی برطرف کردن نیازهای خوراکی از راه شکار، خُرد کردن دانههای گیاهی، بریدن گوشت و گیاهان و بهرهوریهای گوناگون بوده است. بررسی دستافزارهای سنگی جایگاه باارزشی را در باستانشناسی پیش از تاریخ بهدست آورده، زیرا سنگ از دیگر مواد باستانی پایدارتر بوده و از نخستین دادههایی است که فنآوری بهکار رفته در ساخت را در خود نگاه میدارد. دادههایی که پس از سنگ، انسان بیشتر از آنها بهره برده است، از جنس مواد زیستی بودهاند که به اندازهی سنگ پایدار نیستند؛ از جملهی این مواد میتوان به چوب، شاخ جانوران و در دورههای سپسین و تازهتر از موادی چون سفال، شیشه، فلز و دیگر چیزها یاد کرد. با بررسی روند تراش سنگهای گوناگون میتوان پی برد که انسان در درازای میلیونها سال چگونه از سنگ خام برای زدودن نیازهایش بهره برده است.