روانشاد شاهرخ سلامتی‌شریف‌آباد، با باشندگی پرشمار زرتشتیان در آرامگاه قصر فیروزه تهران برای همیشه آرام گرفت.
بنابر گزارش امرداد، روانشاد شاهرخ سلامتی، هموند درگذشته انجمن زرتشتیان تهران، روز دوشنبه ۲۸ خورداد ماه ۱۴۰۳ به خاک سپرده شد. خویشکاری اوستاخوانی این آیین را موبد فرزاد لهراسبی بر دوش داشت. آیین خاکسپاری با باشندگی پرشمار زرتشتیان انجام شد و پس از آیین خاکسپاری افشین نمیرانیان، فرنشین انجمن زرتشتیان تهران، سهراب سلامتی، فرنشین انجمن زرتشتیان شریف‌آباد مقیم مرکز (اشا) و اسفندیار اختیاری، نماینده پیشین زرتشتیان در مجلس سخنرانی کردند.
شاهرخ سلامتی‌شریف‌آباد فرزند شیرین و جهانگیر ۲۵ امرداد ماه ۱۳۴۴ در شریف‌آباد اردکان چشم گشود. وی دوره ابتدایی را در مدرسه جمشیدی شریف‌آباد گذراند و از دبیرستان شرف اردکان دیپلم گرفت و به تهران آمد. با بهیندخت بخت ازدواج کرد و فرزندشان به نام جهانگیر است.
شادروان شاهرخ سلامتی بر اثر سانحه تصادف از هفتم فروردین ماه 1403 در بیمارستان سینا بستری و تحت درمان بود. نیمروز آدینه 25 خوردادماه 1403 برابر با آسمان روز جان به جان‌آفرین سپرد.
موبد فرزاد لهراسبی
چهره چپ: موبد اردشیر بهمردی
سهراب سلامتی، فرنشین انجمن اشا شریف آباد مقیم تهران
افشین نمیرانیان، فرنشین انجمن زرتشتیان تهران
اسفندیار اختیاری، نماینده پیشین زرتشتیان در مجلس
موبد پدرام سروش پور
کورش آذرگشاسبی، جانشین فرنشین انجمن زرتشتیان تهران
موبد رشید خورشیدیان
فرتور از همایون مهرزاد است.
2393
5 پاسخ
روان پاکش شاد باشد و تسلیت به خانواده گرامی و جامعه بهدینان ایران
روانش شاد باد و آرامش باد می گویم به خانواده سلامتی و همه همکیشان که نارنینی را بدرقه کردیم
پرواز قشنگ
دیوانه و دلبسته اقبال خودت باش
سرگرم خودت عاشق احوال خودت باش
یک لحظه نخور حسرت آن را که نداری
راضی به همین چند قلم مال خودت باش
دنبال کسی باش که دنبال تو باشد
این گونه اگر نیست به دنبال خودت باش
پرواز قشنگ است ولی بی غم و منت
منت نکش از غیر و پر و بال خودت باش
صد سال اگر زنده بمانی گذرانی
پس شاکر هر لحظه و هر سال خودت باش!
خدایش بیامرزد بهشت جایگاهش باشد.
روان شاهرخ عزیز این انسان بی تکرار شاد،یقین دارم بهشت برین جایگاه ابدی اوست
درود به روان پاک شاهرخ نازنین جایگاهت گروسمان نشین باد . بدرود برای تو ای سفر کرده آرامش از اهورامزدا خواستارم . گل بی خار میسر نشود در بستان ، گل بی خار جهان مردم نیکوسیرند ، سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز ، مرده آن است که نامش به نکویی نبرند . روزگار غریبیست نازنین