شادروان موبد مهربان فیروزگری را با آن آوای خوش‌آهنگی که اوستا را می‌خواند به یاد می‌آوریم. با لبخندی که همیشه روی لب داشت و بخشی از چهره‌اش بود. با فروتنی بی‌همتایش و باور استوارش به مزدیسنا. نامش مهربان بود و خودش از نامش مهربان‌تر. دلرحمی و سودرسانی از برجسته‌ترین رفتارهای او بود که زندگی و درگذشتش را تحت تاثیر گذاشت.
یادش، نام نیکش، آوای جشن‌خوانیش، مهربانیش، لبخندش و باورهای انسانیش فراموش ناشدنی هستند.
بنیاد فرهنگی جمشید جاماسیان درگذشت آن مرد درستکار را به همه‌ی بهدینان و خانواده‌ی گرامی ایشان آرامش‌باد می‌گوید.
