یکی از ویژگیهای زبان فارسی دگرگونی آوایی واژگان آن است. در گذر بیش از هزارسالهای که زبان کنونی ما داشته است برخی از واژگان صورت نخستین خود را از دست دادهاند و اکنون به گونهای دیگر خوانده و نوشته میشوند؛ یا آن که صورت پیشین واژه، در کنار دگرگونی آوایی کنونی آن، هر دو به کار برده میشود. برای نمونه، به واژگان «سپید»، «اسپند» و «پیل» میتوان اشاره کرد. این واژگان، اکنون بیشتر به شکل «سفید»، «اسفند» و «فیل» نوشته میشوند. پرسشی که پیش میآید این است که آیا واژههای «پارسی» و «فارسی» نیز از همین قانون پیروی میکنند؟ و این دگرگونی آوایی به سبب تازیگردانی است؟
زبانشناسان میگویند که دگرگونی آوایی «پ» به «ف» هم در زبانهای ایرانی و هم در زیرشاخههای زبانیِ زبانهای هندواروپایی، پیشینهای دیرینه دارد.
زبانشناسان میگویند که دگرگونی آوایی «پ» به «ف» هم در زبانهای ایرانی و هم در زیرشاخههای زبانیِ زبانهای هندواروپایی، پیشینهای دیرینه دارد. این دست از زبانشناسان باور دارند که دگرگونی «پارسی» به «فارسی» تازیگردانی نیست. اما چنین سخنی دیدگاه همهی آگاهان به زبان فارسی نیست.
هنگامی که از دکتر میرجلالالدین کزازی، استاد زبان و ادبیات فارسی، پرسیدیم: آیا نوشتن واژهی «پارسی» به گونهی «فارسی» اثرگرفته از زبان تازی است؟ او در پاسخ گفت: «ناگفته روشن است که “فارسی” ریخت تازیشدهی “پارسی” است. واژهی پارسی بازخوانده به “پارس” است که تازیان به آن “فارس” میگویند؛ چون حرف “پ” را ندارند …
دیدگاه حمید حسنی، پژوهشگر زبان فارسی، نیز به همین گونه است. او در پاسخ پرسش ما، در آغاز گفت: «از گذشتهها نوشتهاند واژهی “فارسی” معرب شدهی (:عربی شدهی) “پارسی” است. همین امروز هم این سخن معروف اما به راستی تردیدآمیز، در برخی فرهنگها تکرار میشود. این را نمیتوانم چشمبسته بپذیرم و به سادگی تکرار کنم …
. هنگامی که همان پرسش را با دکتر محمود بیجنخان، زبانشناس و استاد گروه زبانشناسی دانشگاه تهران، درمیان گذاشتیم، او گفت: «هر دو واژه را میتوان به کار برد و هیچ کدام غلط نیست. “پارسی” صورت کهن واژه است و “فارسی” صورت و گونهی کنونی آن. اما چون صورت کنونی واژه به گوش آشناتر است، بهتر است همان “فارسی” را به کار ببریم. هرچند واژهی “پارسی” نیز دیرفهم نیست و اگر بگوییم “پارسی” همه میفهمند که خواست ما چیست» …
آنچه در بالا آمده است بخشی از نوشتاری است با عنوان «پارسی» بنویسیم یا «فارسی» در گفتوگو با کارشناسان، که در تازهترین شمارهی امرداد چاپ شده است.
متن کامل این نوشتار را در رویهی سوم (مردم) شمارهی 431 هفتهنامهی امرداد بخوانید.
خوانندگان میتوانند برای دسترسی به هفتهنامهی امرداد افزونبر نمایندگیها و روزنامهفروشیها از راههای زیر نیز بهره ببرند.
9 پاسخ
از نظر من باید پارسی رو رواج بدیم چون من حس میکنم بعد ورود اعراب به ایران این اتفاق افتاد
و شاهنامه فارسی رو پارسی ذکر میکردند
اره…ولی این تبدیل هیچ نگرش مثبت یا منفی پشت ان نبوده…ولی پارس کلاس بالاتری داره البته
با درود و آفرین بر کارگزاران هفته نامه امرداد من هم در ماه امرداد زاده شده ام و از هفته نامه امرداد چیزهای زیادی آموختم
پارسی بهتر از فارسی است چنان که گوسپند بهتر از گوسفند و اسپهان بهتر از اصفهان و اسپ بهتر از اسب و پولاد بهتر از فولاد و دژ پل بهتر از دزفول و…..
به من چه تازیان وحشی زاده و مار خوار چهره اهریمنان پ را نمیتوانند به زبان ارند و نگارش کنند من که میفهمم
خشی دمت گرم حرف دل همه رو زدی باید اون زبونت رو طلا گرفت
سلام من هم دوست دارم به زبان خودمان صحبت کنیم اما بهتر است برای ملی گرایی به نژادپرستی نرسیم و دیگر اقوام و سرزمین ها را تمسخر و تحقیر نکنیم چون این دور از آداب ایرانیان است.
برادرم اونا گچ پژ ندارن برا همین از ف استفاده میکنن، اما اعراب بی تردید تاثیر گذار بودند
توی عربی اصلا پ تبدیل به ب میشه نه ف و ربطی به اعراب نداره
زبان ایرانی نه بلکه زبانی فارسی است که تنها مربوط ایرانی امروز نمیشود ایران قدیم افغانستان مرکز آن بود فعلا زبان مربوط افغانستان،تاجیکستان و ایران میشود مه لهجه ای اصلی زبان فارسی درس است که همه کتاب ها بزرگ فارسی به این لهجه ای زیبایی دری نوشته شده
ای کاش همان اندازه که بفردوسی بزرگ عشق میورزیم به کار او هم همان گونه نگاه میکردیم.خلیج بزرگ ایرانی را هم خلیج پارس میگفتیم وهمین جور واژه های زیبای دیگر را. و پیوسته بیاد داشته باشیم که گفت
« بسی رنج بردم در این سال سی عجم زنده کردم بدین پارسی »