پیاده‌راه‌های تهران شانس بیشتری برای نگاهی دیگر به فرهنگ دیرینه تهران را پدید آورده‌است و به دنبال آن نمایش‌های خیابانی در قالب طهران قدیم، ارایه خوراک‌های سنتی و صنایع دستی رونق بیشتری پیدا کرد.
یکی از خیابان‌هایی که کوشش شد تهران قدیم را نشان دهد، خیابان باب همایون کنار مترو امام‌خمینی است.
همان‌گونه که در بافت تاریخی تهران انواع مهرازی‌ها از دوره قاجار، پهلوی و معاصر به‌چشم می‌خورد و هیچ هم‌خوانی با یک‌دیگر ندارد در این سرا هم انواع صنایع‌دستی، فرهنگ‌ها و خوراکی شهرستان‌ها و… دیده می‌شود و اگر از مشتریان همیشگی این بازارچه باشید متوجه دیگرگونی هر هفته‌ای آن خواهید شد.
درگفت‌وگویی کوتاه با سعید بداغی، سرپرست سرای سنتی باب‌همایون از چگونگی شکل‌گیری سرای سنتی جویا شدیم: «اگرچه چندین دوره در این مکان نمایشگاه‌هایی برگزار شده ولی سرای سنتی به‌گونه رسمی از سال 96 آغاز به‌کار کرد.
با آرمان نشان دادن بخشی از فرهنگ ایران و توجه بالای مردم در این سرا صنایع‌دستی و سوغات شهرستان‌های گوناگون ارایه می‌شود برای نمونه حصیربافی جنوب کشور، سفال تفرش، ظرف‌های مسی زنجان، سوغاتی‌های شیراز، آذرشهر، یزد و حتا لحاف‌دوزی که در گذشته در کوچه بازارها رایج بود در نمایشگاه به‌چشم می‌خورد.»
خیابان باب همایون به منزله دروازه‌ای بین شهر و بازار بزرگ است و مردم برای آمد و شد به بازار این مکان گذر می‌کنند به‌همین انگیزه آگاهی‌رسانی از بودن چنین نمایشگاهی در تهران صورت نگرفته‌است. بداغی دراین باره توضیحات بیشتری داد: «در مناسبت‌های گوناگون برنامه‌های فراخوری داشتیم هنگام جشن‌ها با باشندگی تبارهای گوناگون کشور برنامه‌های خنیاگری و رامشگری در بخش جنوبی خیابان اجرا می‌شود.
ما شبکه آگاهی‌رسانی نداریم زیرا کوشش کردیم ماهیت بازار بودن را نگه‌داریم؛ بازار مکانی شناخته شده برای همه است به‌انگیزه آمد و شد بالا هر روز اشخاص گوناگونی از اینجا گذر می‌کنند و ما از پتانسیل موجود بهره گرفتیم.»
بداغی در ادامه افزود که در شهر تهران چنین پتانسیلی کمتر وجود دارد و باید نمایشگاه را در جایی برپا کرد که توان ادامه وجود داشته باشد کنار بازار تجریش جایی مناسب است.
وی در بخش دیگری از سخنانش به امنیت کاری غرفه‌دارها اشاره کرد: «کوشش شده غرفه‌ها همیشگی باشد تا یک امنیت کاری برای غرفه‌داران پدید آید و ما هم نظارت بر کیفیت کالاها داریم.
اگر هنرمندان دیگری خواهان غرفه در نمایشگاه را داشته باشند، نامش را در نوبت می‌گذاریم تا زمانی که غرفه‌ای خالی شود، در دسترس وی قرار دهیم.»
چند روز پس از این مصاحبه گذرم به بازارچه افتاد و متوجه شدم نشانی از غرفه لحاف‌دوزی و فروشگاه ظروف زنجان وجود ندارد و غرفه خوراکی‌های شهرستانی جایگزین آن‌ها شده‌است و دارنده غرفه سفال تفرش هم گفت به‌انگیزه گرانتر شدن کرایه غرفه توان ادامه کار را نداریم و باید امشب اینجا را خالی کنیم!
اگرچه پس از چندین روز در جایی دیگر از خیابان باب همایون امکاناتی فراهم آمد تا فروشندگان هنرمند بتوانند با کرایه پایین‌تر به کار خود ادامه دهند ولی ای کاش به‌درستی امنیت کاری هنرمندانی که هنر سنتی و صنایع‌دستی ایرانی را به مردم می‌شناسانند، تامین می‌شد و بدون دل‌نگرانی از گرانی کرایه‌ها بیشتر به تولید صنایع ملی سرزمین خودمان می‌پرداختند تا کم‌کم جایگزین کالاهای کشورهای بیگانه شود.
جابه‌جایی غرفه‌ها در یک هفته
فرتور از مارال آریایی است.
0114
