جشن شهریورگان از جشنهای ماهیانهی ایرانیان باستان است و برابری نامِ روز، با ماه شهریور شوند(:دلیل) برپایی این جشن بوده است.
روز شهریور از ماه شهریور، چهارمین روز در گاهشمار زرتشتی، برابر با سیام امردادماه در سالنمای رسمی کشور و به نام امشاسپند «خشَـتْـرَه وَئیریَـه» است. این واژهی اوستایی به چَم(:معنی) شهریاری آرمانی یا شهریاری جهانیان است. شهریور، به نام امشاسپند توانای خشترا، نماد توانایی اورمزدی و همیشه خواهان فَر و بزرگی و نیرومندی آمده است. این امشاسپند، نماد فرمانروایی آسمانی، ایزد مهربانی و فَر است و رهبران دادگر در همازوری و همیاری این فرشته هستند.
بنابر یزدانشناسی اوستایی، امشاسپند شهریور در میان امشاسپندان ششگانه پس از امشاسپند بهمن، در جایگاه دومین جای دارد. چنانچه پیشتر یادآوری شد، این نام در اوستا به گونهی «خْـشَـتْـرَه وَئیریَـه» آمده که بخش نخست، به چَم «کشور و پادشاهی» و بخش دوم به چَم «آرزو شده» است و روی هم به چَم «پادشاهی یا کشور آرزو شده» است. بر پایهی همین باور، پادشاهان دادگر مورد پشتیبانی این فرشته توانمند هستند.
همچنین نام شهریور به چَم شهر و شهریاری (شهرداری) آرمانی و شایسته است. چنین مینماید که این اندیشه و آرمان، خاستگاه نظریههای افلاطون و فارابی در زمینهی «آرمانشهر» یا «مدینه فاضله» بوده باشد. نام شهریور چند بار در «گاتاهای» زرتشت با عنوان « شهریار مینوی نیرومند» و «درخشان کنندهی زندگی» آمده است.
در یسنا هات 25 نیز در ستایش شهریور می خوانیم:«سرود و ستایش افزونتر برای شهریور نیک»، همچنین در وندیداد (فرگرد بیستم) امشاسپند شهریور اینگونه توصیف شده است: «امشاسپند شهریور برای پایداری انسانها در برابر بیماریهای اهریمن آفریده، داروها و شیوههای درمانی را به فریدون(ثریتَ) که نخستین پزشک بود آموزش داد.»
چنانکه همهی امشاسپندان دارای دو چهرهی مینوی و زمینی هستند این امشاسپند نیز در جهان مینوی نمایندهی توانایی و شهریاری اهورامزدا و در زمین نگاهبان فلزات و جنگابزارها و سلاحها است.
همچنین میتوان نام شهریور را موارد زیر یافت:
«نامگذاری روز چهارم هرماه به نام شهریور»(که فلز گداخته و پناهبخش درویشان و فقیران است). خرده اوستا (بخش 15)
«فلز گداختهی مهربان و جوانمردی که اندوهگسار درویشان و فقرا است» یشتها (هفتن یشت کوچک)
