سرایندگان نغزگوی از آغاز سخن پارسی نگاه ویژهای به بهار و نوروز داشته و به گونهای تازه به توصیف آن پرداخته و جلوههای بیهمتای بهار را با چکامههایی (:شعرهایی) بلند و دلنشین نمایاندهاند. چکامههای فرخی سیستانی، فردوسی، منوچهری، انوری، سعدی و بسیاری سرایندگان دیگر خود گویای این نوشتار است که آنان به تماشای بهاری نشستهاند که با صد هزار جلوه پدیدار شده است اما از چشمانداز طنز به بهار و نوروز نگریستن امری است که کمتر روی داده و سرایندگان متاخر و به ویژه معاصر بدان پرداخته و با چشمی تیزبین به بهار و آیینهای مردم در روزهای نوروزی نگریستهاند و با بیانی طنزآمیز چهارشنبهسوری و خانهتکانی شب عید، هفتسین، نوروز، عیدی گرفتن و عیدی دادن و سیزدهبهدر و … را در سرودههای خود ستودهاند.
ادیبان بر این باورند که بهار با همهی ویژگیهایش، دلربا، شگفتآور، نشاطآفرین و گیرا است و حریفی است که خود همیشه دل میبرد اما چون به پیرایهی طنز آراسته شود، دلرباییاش دوچندان میشود.
آنچه در بالا آمده بخشی از نوشتار «نگاه تیزبین چکامهسرایان به بهار و آیینهای نوروزی» است که در رویهی ادب و هنر امرداد 407 چاپ شده است.
خوانندگان میتوانند برای دسترسی به هفتهنامهی امرداد افزونبر نمایندگیها و روزنامهفروشیها از راههای زیر نیز بهره ببرند.
لینک خرید اینترنتی شماره 407 امرداد