“…کشور از واژه‌های بسیار کهن‌سال ایرانی است … در اوستا هفت کشور و نام‌های هر یک از آن هفت پاره‌ی زمین بسیار یاد گردیده است. در گاتاها سرودهای زرتشت که کهن‌ترین بخش اوستاست، به‌جای هفت کشور، هفت بوم (بومی) آمده است. در ویسپرد، در کرده‌ی 10 پاره‌ی یک نام‌های هفت کشور چنین آمده: اَرِزَهی، سَوَهی، فرَدَ ذَفشو، ویدَ ذَفشو، وُئورو بَرِشتی، وُئورو جَرِشتی، خونیرَث. این کشورها را بارتولومه به‌ترتیب کشور غربی، کشور شرقی، کشور جنوب‌شرقی، کشور جنوب‌غربی، کشور شمال‌غربی، کشور شمال‌شرقی و کشور مرکزی می‌نامد. در اوستا این کشورها با هم «هَپتوُ کَرشوَر» یا «کَرشوَن» خوانده شده است.
… کشور از ریشه‌ی «کرش» Karš درآمده که در فرگرد نوزدهم وندیداد پاره‌ی 21 با جز «پَئیری» به‌کار رفته به معنی شیارزدن و شخم‌زدن. همین واژه در گزارش پهلوی اوستا به کیشتن گردانیده شده است. کشتن یعنی شیارکردن یا با خیش (=گاوآهن) خط‌کشیدن … درهمه‌ی این پاره‌ها جایی اراده شده که بر آن کشت کنند یا زمینی که پیرامون آن را شیار کشند، چنین جایی است که در پهلوی «کیش‌ویچار» و در پارسی کشتزار گوییم.
آنچه در بالا آمده بخشی از نوشتار «ریشه‌ی کشور، از دید سوشیانت کشور ایران» است که به یاد روانشاد استاد ابراهیم پورداوود که 26 آبان 1347 خورشیدی درگذشت در رویه‌ی اندیشه‌ی امرداد 419 چاپ شده است.
خوانندگان می‌توانند برای دسترسی به هفته‌نامه‌ی امرداد افزون‌بر نمایندگی‌ها و روزنامه‌فروشی‌ها از راه‌های زیر نیز بهره ببرند.
لینک فروش اینترنتی شماره‌ی 419 امرداد
