ایران تنها کشور جهان است که موزهی سفر دارد و برادران امیدوار واپسین نسل جهانگردان هستند.
آرش نورآقایی، راهنما و پژوهشگر گردشگری، در آیین یادبود عبدالله امیدوار از جهانگردان ایرانی گفت: ایران تا جایی که من آگاهی دارم تنها کشوری است که موزهی سفر دارد و این موزه از سوی برادران امیدوار* راهاندازی شد.
به گزارش خبرنگار مهر، آیین یادبود عبدالله امیدوار یکی از برادران امیدوار که روز ۲۴ تیرماه در کشور شیلی درگذشت، شب گذشته با حضور سفردوستان و مسوولان حوزه میراث فرهنگی در کاخ سعدآباد برگزار شد. آرش نورآقایی راهنمای گردشگری در این آیین گفت: در زمان کنونی ما دیگر با جهانگرد در جهان روبهرو نیستیم بلکه با گردشگر روبهرو هستیم. ما دیگر مسافر نداریم بلکه گردشگر داریم. الان گردشگری با جهانگردی متفاوت است. برادران امیدوار در سفر، حکمت کسب میکردند اما گردشگران امروز از این حکمت کمتر بهره میبرند. همچنین عبارت «بسیار سفر باید تا پخته شود خامی» دیگر به گردشگری امروز تعلق نمیگیرد. چون در حال حاضر گردشگران میخواهند که شمار بیشتری از کشورها را ببینند به جای اینکه درک درستی از یک سفر طولانی به کشوری داشته باشند. اکنون اگر به گردشگر بگویی یک هفته میخواهی در کشوری بمانی یا در آن هفته به سه کشور بروی دومی را برمیگزیند. به همین دلیل باید گفت برادران امیدوار واپسین نسل جهانگردان هستند.
وی در ادامه بیان کرد: هماکنون محتواهای زیادی درباره سفر تولید میشود اما برادران امیدوار سفرشان را مکتوب کردند و فیلم و عکسهای زیادی داشتند که سفرشان را مستند کرده است و ما حالا میتوانیم پس از سالها از آنها استفاده کنیم. مستندکردن سفر درحالی انجام شده بود که شاید خیلیها این کار را نمیکردند.
نورآقایی در دنباله گفت: ما به لطف آنها در ایران موزه سفر داریم. من جستوجو کردم و ندیدم در کشوری چنین موزهای باشد. ایران باید هم موزه سفر میداشت. چون در حوزهی باستان شناسی، اشیای از کشورهای هند و مصر هم در تپههای تاریخی ما پیدا شده که از یک مراوداتی در سفر به دست آمده است. اگر روزی تاریخچه سفر در ایران مورد بررسی قرار گیرد ما مستندات بسیاری در اینباره داریم.
عیسی امیدوار: جامعهی ورزشی خیلی ما را به انجام سفر تشویق میکردند
عیسی امیدوار نیز در این آیین گفت: کتابمان را بسیاری از شما مطالعه کردهاید در سالی که قصد سفر کردیم من کوهنورد و بنیادگذار باشگاه کوهنوردی بودم. بیشتر قلههای ایران را صعود کردم. در سفرها به جاهای دورافتاده سفر کردیم و از نقاط کور میرفتیم. دوست داشتم با مردم ساده قصبات خودمان صحبت کنم ما هیچ برنامهای برای آن نداشتیم. پیش از سفرمان من و عبدالله به هم نزدیک شده بودیم. من پیش از سفر دو نفریمان خیلی سفر میرفتم. با هم کنار آمدیم و برنامهی سفر خود را آغاز کردیم. یک روزه برای سفرمان برنامهریزی نکردیم. از پیش پژوهشهای بسیاری داشتیم و با موسسههای بسیاری ارتباط گرفتیم. از کسی هم توقع نداشتیم که به ما کمک مالی کند اما کمک فکری زیادی گرفتیم. من به جامعهی ورزشی بدهکار هستم. این افراد من را به انجام سفر تشویق میکردند.
وی افزود: ما میخواستیم ایران را به جهان بشناسانیم. به همین دلیل نمایشگاههایی را دربارهی ایران برپا میکردیم که از آن استقبال زیادی میشد. همچنین آرمان دیگر سفر ما تحقیق بود. ما با این آرمان سفرمان را از آسیای خاوری آغاز کردیم این درحالی بود که خیلیها اگر سفر میرفتند از پاریس و اروپا آغاز میکردند.
در ادامه این برنامه مرتضی ادیبزاده مدیرکل موزههای ایران نیز گفت: شما جهانگردان پیامرسان آشتی (:صلح) بودید که تمام ایرانیها سدهها خواهان آن بود اگر چه بارها جنگ به آن تحمیل شد. شما بخشی از خاطرهی جمعی کشور ایران هستید.
* عیسی امیدوار ( زادهی ۲ دیماه ۱۳۰۸) و عبدالله امیدوار (زادهی۱۳۱۰ و درگذشتهی ۲۳ تیر ۱۴۰۱) دو برادر جهانگرد، پژوهشگر و مستندساز ایرانی و از نخستین جهانگردان ایرانی همروزگار ما (:معاصر) هستند.
شعار برادران امیدوار در سفرهایشان «همه متفاوت، همه خویشاوند» بود. در اردیبهشت ۱۳۹۴ یانگهون کواک دبیرکل سازمان شهروند جهانی (انگلیسی: World Citizens Organization) از عیسی امیدوار به عنوان «نخستین جهانگرد معاصر ایرانی» که پیام صلح جهانی را با ایجاد دهکدهای جهانی برای مردم جهان به ارمغان آوردهاست، سپاسداری کرد و چهارمین مدال شهروندی جهان به او اپیشکش شد. کواک همچنین عیسی امیدوار را به عنوان مشاور خود در ایران برگزید.
برادران امیدوار از اوایل پاییز ۱۳۳۳ (۱۹۵۴ میلادی) سفر پژوهشگرانهی خود به دور جهان را با دو دستگاه موتورسیکلت ماچلس ۵۰۰ سیسی از خانهی پدری (در خیابان سیمتری نظامی، خیابان طوسی، تهران) بهسوی مرز خاوری ایران با افغانستان آغاز کردند. بهرهگیری از موتورسیکلت در این مرحله برای دستیابی به کوره راهها و نقاط دورافتادهی و جزایر سختگذر (:صعبالعبور) بودهاست. گام نخست سفر برادران امیدوار هفت سال (تا سال ۱۳۴۰) به درازا انجامید. در این مرحله، آنان پس از گذر از کشورهای افغانستان، پاکستان و هند، بهسوی تبت و سپس آسیای جنوب خاوری و استرالیا سفر کردند. در ادامه، آنان، با گذر از اقیانوس آرام، به آلاسکا، آمریکای شمالی، و آمریکای جنوبی سفر کردند. سرانجام، با گذر از اقیانوس اطلس، وارد اروپا شدند. آن دو، در اقامت کوتاه خود در اروپا، از انتشار مقالات پژوهشیِ مربوط به سفرهایشان و مصاحبه با رسانههای گوناگون اروپایی، منابع مالیِ موردنیاز برای مرحلهی دوم سفر خود (به آفریقا) را فراهم کردند. بخشی از کارهای آنان فروش مقالههای پژوهشی به شرکت خودروسازی فرانسه، سیتروئن بود که در ازای آن موفق به خریداری یک دستگاه خودروی ون دوسیلندر و دریافت مبلغ درخورتوجهی پول نقد شدند.