سالیان پیش بود که خبر مرگِ گروهی دلفینها در بندر جاسک، در خلیج فارس، همهی آنهایی را که پایداری زیستبوم و حیاتوحش را پیوسته با زندگی انسان میدانند، اندوهگین کرد. اکنون پیکرهی دلفینی را در ساحل ریشهر بوشهر یافتهاند که جز با حدس و گمان نمیتوان سبب مرگ آن را دریافت. کارشناسان میگویند که زخمی در بدن دلفین دیده نمیشود پس میتوان چنین گمان بُرد که مرگ این جاندار بر اثر گرفتار شدن در تور و خفگی بوده است. پس از آن، جریانهای دریایی بدن دلفین را به ساحل کشانده است.
از گزارش خبرگزاری ایسنا چنین برمیآید که ماموران یگان حفاظت محیط زیست شهرستان بوشهر در گشتهای خود به پیکر به گِل نشستهی دلفین برمیخورند. بررسیهای کارشناسان آغاز میشود و نمونهبرداری ژنتیکی انجام میگیرد. اندازهگیریها نشان میدهد که درازای بدن این دلفین 273 سانتیمتر بوده است.
نگران زیستبوممان باشیم
خبرهای ناگواری که این روزها از مرگ انسانها بر اثر بیماری جهانگیر کرونا میشنویم، شاید ما را به جایی رسانده باشد که بهسادگی از کنار خبر مرگ دلفینی در یکی از ساحلهای دریایی، بگذریم. اما حقیقت آن است که میان مرگ انسانها و دیگر موجودات زندهی جهان نباید تفاوتی شناخت. هر کدام از این رویدادها، دلخراش و غمانگیز است. انسان، بدون شادابی و نیروی زندگی زیستبوماش، تنها و ناتوان است. افزونبر این که هر ناهنجاری در زیستبوم، تعادل و پایداری جهان را برهم میزند و زندگی انسانها را دشوارتر میسازد.
ارزش دلفینها برای زندگی ما بدان اندازه است که امروزه پژوهندگان دریافتهاند که صدای دلفینها میتواند امواج مغزی انسان را دگرگون کند و سیستم عصبیاش را نیرومندتر سازد. حتا صدای دلفینها برای بهبود کودکانی که دچار سندروم داون، عقبماندگی ذهنی و اوتیسم هستند، اثر درمانبخش دارد.
به هر روی، مرگ دلفین ساحل بوشهر (اگر در دام صیادان سودجو افتاده باشد)، هشداری دیگری است تا بیشتر نگران و نگاهبان زیستبوممان باشیم.
