دکتر منوچهر کاووسی، از چهره‌های دوست‌داشتنی و فراموش‌نشدنی جامعه پزشکی ایران، در دهم اسفند ۱۳۲۴ زاده شد. او با قلبی بزرگ و دستی شفا‌بخش، سال‌ها از کودکان این سرزمین مراقبت کرد. مطب ساده‌اش در خیابان قرنی، برای بسیاری از خانواده‌ها نماد امنیت و آرامش بود؛ جایی که با لبخند و صدای گرمش، بیم و اندوه را از دل‌ها می‌زدود.
او پزشکی بود که قبل از نوشتن نسخه، درد دل بیمارش را می‌فهمید. کودکان را نه فقط معاینه، بلکه نوازش می‌کرد؛ و والدین را نه تنها راهنمایی، بلکه دلگرم می‌ساخت. با نگاهی آرام و صدایی مطمئن، مرهمی بود بر تب و ترس.
سرانجام در ششم اردیبهشت ۱۴۰۴، این چراغ خاموش شد. دکتر کاووسی بی‌هیاهو رفت؛ همان‌طور که زیسته بود: نجیب، بی‌ادعا و فروتن. خاموشی او، تنها پایان زندگی یک پزشک نبود؛ بلکه پایان دوره‌ای از مهربانی بی‌چشم‌داشت و طبابتِ دل‌سوزانه بود.
او زاده شد تا شفا بدهد، و خاموش شد، اما یاد و نامش در دل هزاران کودک و خانواده، روشن خواهد ماند.
یادش گرامی، روانش آرام، و نامش ماندگار.
