جایگاه جشن‌ها در ایران باستان

در دوران اشکانی و ساسانی، ایرانیان نوروز را بنا بر آیین­‌های رایج در آغاز سال نو جشن می­‌گرفتند. در این دوره مردم ایران روزهای بسیاری از سال را به انگیزه­‌های گوناگون به پایکوبی و نغمه­‌سرایی می­‌پرداختند؛ همانند جشن­‌های دوازده­‌گانه. با برابر شدن نام روز و ماه جشنی برپا می‌­شد. جشن­‌های نوروز، مهرگان، سده و … از دیگر جشن­‌های ارزشمند ایران کهن بوده که در این میان نوروز و مهرگان از باقی باارزش‌­تر بوده‌­اند. ارزش نوروز به اندازه­‌ای بوده که دیگر جشن­‌ها را به شمار تعداد روزهای باقی مانده تا نوروز نامیده می­‌شدند؛ همانند جشن سده که 100 روز و شب تا نوروز فاصله داشت و آن را سده می‌­نامیدند. در روزگار ساسانیان نوروز را به عامه و خاصه بخش می­‌کردند. نوروز عامه یا کوچک، پنج روز بود و از نخستین روز فروردین‌ماه آغاز می‌­شد، ولی نوروز خاصه از روز ششم فروردین یا خوردادروز آغاز می‌­شد و آن را بنابر گفته‌­ی ابوریحان بیرونی نوروز بزرگ می­‌نامیده و جشن می­‌گرفتند.