سام‌نامه چکامه‌ای:(منظومه‌ای) پهلوانی:(حماسی) و پیروِ شاهنامه است که دلاوری‌‌های سام در راه رسیدن به دلبر:(معشوق) را بازگو می‌کند. این چکامه شخصی‌ترین اثرِ ادب پهلوانی ایران به شمار می‌آید که وارون:(برخلاف) دیگر نوشتارها، کمترین نشانی از مسائل ملی و میهنی و پیکار با دشمنان ایران و پشتیبانی از میهن ندارد. این چکامه که دربرگیرنده‌ی شمار بسیاری از داستان‌های تو در توی کوتاه است، از سویی دارای الگوهای استوره‌ای است. ریشه‌ی برخی از این الگوها را در استوره‌های ایرانی؛ به‌ویژه در اوستا و شاهنامه می‌توان یافت و ردپای برخی دیگر را نیز می‌توان در ستوره‌های مردمان انیرانی:( غیرایرانی) جست‌وجو کرد. سام، پهلوان سام‌نامه، سنجش‌پذیر با انسان‌خدایان استوره‌های انیرانی و پهلوانان استوره‌ای ایرانی است. همچنین چهره زن سام‌نامه دارای همانندی‌هایی فراوان با ایزدبانوان استوره‌ای است.
علی‌اصغر ارجی، مدرس ادبیات، در یکی از نشست‌های درس‌گفتارهایی درباره‌ی خواجوی کرمانی که در مرکز فرهنگی شهر کتاب برگزار شد به «مقایسه‌ی سام‌نامه با شاهنامه« پرداخت و این دو شاهکار ادب فارسی را با هم سنجید.
نوشتاری با عنوان «چرا سام‌نامه مانند شاهنامه ماندگار نشد؟» که در امرداد 363 چاپ شده به مقایسه‌ی این دو کتاب پرداخته است.
