استوپهها تپههای کهن خاکسپاری در هند هستند که جسد پادشاهان یا قهرمانان را در خود جای دادهاند و بیشتر در گسترههای آیینی گنجانده و بنا میشدند. استوپهها بسیار بزرگ هستند و از گنبدهایی استوار ساخته شدهاند که خود بر سکویی استوانهای شکل سوار است و نردههایی تیز دور آن را فراگرفتهاند و دارای درهایی هستند که از راه آن نیایشگران وارد راهروها میشوند. خود استوپه در مقام نمادی از «بودا» نیایش میشود.
در سنت بودایی پنداشت اینگونه است که این تپهها جسد بودا را نیز در خود جای دادهاند. از آنجا که جسد او پس از مرگش بین استوپهها تقسیم شده است همین امر شوند(:سبب) بزرگداشت برخی از استوپهها شده است. بعدها یعنی از دورهی آغازین تاریخ بودایی از استوپهها به عنوان تپههایی برای خاکسپاری دیگران هم بهره برده شد. اگرچه امروزه هیچ استوپهی کهنی بهگونهای کامل و سالم برجای نمانده است با این همه بسیاری از این استوپهها در زیر پشتیبانیهای سلطنتی فرمانروایی هندی، «آشوکا» (231-268 پیش از میلاد) و در طی گسترش فراگیر بودیسم ساخته شدند. در این زمان برخی از استوپهها به مکانهای زیارتی مهمی تبدیل شدند و به شوند وجههی روبه افزایش آنها بیشتر از سنگ ساخته میشدند و چشماندازهایی از زندگی بودا را نشان میدادند. در «تبت» استوپه تبدیل به «چورتِن» شد. این بنا گنبدی با 5 ردیف ستون است؛ که این 5 ستون نماد 5 آخشیج(:عنصر) این جهان هستند. در بخش بالای منار آن خورشیدی دیده میشود که نماد مهربانی و فرزانگی است. در جنوبخاوری(:شرقی) آسیا یعنی چین و ژاپن استوپهها تبدیل به «پاگودا» شدند که این پاگوداها عالم بودایی را به تصویر میکشند.
