آیین زروان و زروان‌گرایی درون‌مایه‌ی یکی از جستارهایی است که در رویه‌ی اندیشه‌ی «امرداد» شماره‌ی 372 بررسی شده است.
در بخشی از این جستار آمده است:
زَروان ایزد زمان است که در اوستا جایگاه کم‌ارزشی دارد و هستی او را تیرگی (:ابهامی) فراگرفته است (آموزگار، 1388، رویه‌ی81). در بند 10 هات 72 از یسنا آمده است: «زروان بی‌کرانه و زمانه‌ی جاودانی را [می‌ستاییم]».
هم‌چنین در بند 8 «خورشید نیایش»، بند 21 از نیایش «سی روزه‌ی کوچک» و «سی روزه‌ی بزرگ» از «خُرده اوستا» و «وَندیداد» فَرگرد 19-بند 13 و 19 از زروان نام برده شده است. ولی در نوشته‌های پهلوی ساسانیان است که جایگاه این ایزد برجسته‌‌تر می‌شود. این ایزد در برخی از نوشته‌ها، ویژگی «درنگ خدای» دارد یعنی «ایزدی که فرمان‌روایی او دراز مدت است». (آموزگار، 1388، رویه‌ی82)
بر پایه‌ی باورهای ایران باستان (و نه زرتشتی) آفرینش در گستره‌ی دوازده هزار سال استوره‌ای پدید می‌آید که به چهار دوره‌ی سه هزار ساله بخش می‌شود. در سه هزار سال نخست، جهان مینوی (غیرمادی) پدید می‌آید که نه مکان دارد و نه زمان. در جهان، ماده و حرکت نیست و از دو «هستی» سخن به میان می‌آید: یکی جهان وابسته به اورمزد که پر از روشنایی، زندگی، دانایی، زیبایی، خوش‌بویی، شادی و تندرستی است (خوبی). دوم جهان بدی که وابسته به اهریمن است. جهانی که تاریک، زشت و نماد نابودی، بدبویی، بیماری و اندوه است.
«زروان، آیینی در گرو سرنوشت»، سرنام(:تیتر) این نوشتار است که در تازه‌ترین شماره‌ی امرداد چاپ شده است.
برای دسترسی به هفته‌نامه‌ی امرداد راه‌های زیر هم برای خوانندگان است:
لینک فروش اینترنتی شماره‌ی 372 امرداد:
https://goo.gl/2U7gqM
لینک اشتراک ایمیلی امرداد:
https://goo.gl/XqpSbS
