به فرخندگی فرارسیدن دهم تیرماه و جشن تیرگان نوشتاری در امرداد 366 چاپ شده با عنوان «درخشان‌ترین ستاره‌ی آسمان، یار آرش بود».
هر سال و در ماهِ تیر در گاهشمار زرتشتیان هنگامیکه روز تیر فرا میرسد، آن روز را به نام «تیرگان» جشن میگیرند. تیر در زبان اوستایی،«تیشتریَه» و در پهلوی «تِشتَر» خوانده می‌شود. (نیکنام، 1382، رویه‌ی 85)
آنگونه که تشتر در اوستا تعریف شده بی‌گمان همان «شِعری یَمانی» عربی است. ابوریحان بیرونی شعری یمانی را «بگذرنده» برگردان(:ترجمه) کرده است و می‌گوید که آن ستارهای است بر دهان «کلب الجبار». ستاره یادشده در زبانهای اروپایی به «سیریوس» (Sirius) نام‌ور است. برپایه‌ی آن‌چه پلوتارک، گاه‌نگار رونانی، مینویسد: از زمان بسیار دور هم می‌دانستند که تشتر ستاره‌ی شعری یمانی است. چراکه گاه‌نگار یادشده به‌روشنی از ستوده بودن این ستاره نزد ایرانیان یاد کرده است و می‌گوید: «هرمزد (خداوند) سیریوس را نگهبان و پاس‌بان دیگر ستارگان قرار داد.» در شماره‌ی 44 از «تشتر یشت» آمده است: «ما بر ستاره‌ی تشترِ درخشان و باشکوه را تعظیم میکنیم که اهورامزدا او را سرور و نگهبان همه‌ی ستارگان برگزیده چنانکه زرتشت را برای مردمان.»
«درخشان‌ترین ستاره‌ی آسمان، یار آرش بود» نوشتاری است که به مناسبت جشن تیرگان در امرداد 366 چاپ شده است.
