سخن گفتن از شاهنامه در ایران سخن امروز و دیروز نیست. سخن گفتن از تاریخ و فرهنگ یک مردم است. در میان مردمان بختیاری شاهنامه ارزش و جای‌گاهی ویژه دارد. بختیاری‌ها شاهنامه نمی‌خوانند، با آن زندگی می‌کنند. این کتاب با گوشت و پوست و خون آن‌ها درآمیخته است. تا جایی که نام فرزندانشان را هم از شاهنامه برمی‌گزینند. این نگاه ویژه و ارج‌مندانه به شاهنامه گواه این است که آن‌ها مانداک‌دار(:میراث‌دار) شاهنامه هستند و همواره برای نگاهداری و گسترش آن می‌کوشند.
این کوشش‌ها از برگزاری جشنواره‌های گوناگون شاهنامه‌خوانی تا خواندن شاهنامه به گویش و آواز بختیاری دیده می‌شود. از همین روی به سراغ یکی از شاهنامه‌خوانان برجسته‌ی بختیاری استاد اسد قریشوندی رفتم تا با او در این‌باره گفت‌وگو کنم. اجرای ایشان را چندی پیش به همراه گروه نوازندگی آیینی پرک در دانشگاه بهشتی تهران بود دیده بودم. آن آوای گرم و گیرا و آن حس و حالش هنگام خواندن چکامه‌ها با گویش بختیاری برای من بسیار دلربا بود.
نوشتار بالا بخش از گفت‌وگوی زهرا محمودی با اسد قریشوندی شاهنامهخوان بختیاری است که با عنوان «شاهنامه، پاره‌ای از جان ایرانیان بختیاری» در رویه‌ی شاهنامه‌ی هفته‌نامه‌ی امرداد 366 چاپ شده است.
