برابر با گفتارهای گذشتگان، پیشنیان بر آن بودند که بخش خشکی و شایستهی زیست در زمین ویژهی یک‌چهارم شمالی است که آن را ربع مسکون می‌نامیدند و همه‌ی 90 درجهی عرض شمالی را خشکی نمیدانستند.
اما بیرونی نخستین دانشمندی است که در ایران‌زمین با نیروی شگفت‌انگیز دانش و خرد بر این نگره بود که در نیمکرهی جنوبی زمین (ربع شمالی دیگر) درست در نقطهای برابر قطرهای یک چهارم شمالی نیز خشکی هست و دو ربع دیگر زمین را آب فرا گرفته و همین آبها میان دو قاره را جدایی افکنده است.
و این پرسش که چرا نیاکان‌مان تنها یک ربع شمالی زمین را دارای خشکی می‌دانستند پرسش چهارم از هشت پرسش ابوریحان از پورسینا است.
نگرش بیرونی را به قارهی نوین در دو جا از «تحقیق ماللهند» و یک جا در «قانون مسعودی» می‌توان دید و برابر با آنچه ابوریحان گفته هر پژوهشگری بی‌گمان می‌شود که ربع شمالی (خشکی مقاطر) که ابوریحان با چشم خرد بدان نگریسته همان سرزمینی است که میان دو اقیانوس آرام و اطلس بوده و 462 سال پس از ابوریحان و شش سد سال پیش از این به وسیلهی کریستوفر کلمبوس اسپانیولی، که بی‌گمان بود به هندوستان رسیده است، تنها به گونهی ناگهانی و از روی اشتباه پیدا گشت!
آنچه در بالا آمده است جستاری است با عنوان «بیرونی نخستین اندیشمندی که آمریکا را یافت» که به قلم فرشید ابراهیمی به نگارش درآمده است. متن کامل این جستار را می‌توانید در امرداد 378 بخوانید.
لینک فروش اینترنتی شماره‌ی 378 امرداد:
