سه روزِ گرامی و پُر فَرّ و شور
به ماهِ دیِ خوب و پُر مهر و سور
بنامَندشان نیکْ ایرانیان
کهنْ «جشنِ دیگان» به شادی چه سان
یکی روز هشتمْ دگر پانزدهم
سه دیگر بباشد به بیست و سِیُم
یکی سر به «آذر» یکی سر به «مهر»
یکی سر به «دین» تا که گیرد سپهر
به جز این سه، جشنی بُوَد پرخروش
به «هُرمَزدِ دی ماه» با جنب و جوش
بنامندَش آن را همی «خور روز»
بیاسای و آتش همی برفروز
سِپَندینه ماهِ دیِ نیکْ پِی
که ماهی نباشد به همسنگِ وی
همه شاد و شیرین و پُر خنده روی
همه «هوم» نوشَند و در گفت‌و‌گوی
همه مردمانْ در سر اندیشه دار
ستایشْ به شادی سویِ کردْگار
از آغاز این ماه تا واپَسَش
همه نامِ «دادار» باشد پَی‌اَش
می و شادی و دست و آهنگِ خوش
چه مرد و چه زن اَندر این جنب و جوش
بدین باورند با روان و به جان
که ایران بهاری است ندارد خزان
دی به آذر روز (هشتمین روز)، دی به مهر روز (پانزدهمین روز) و دی به دین روز (بیست و سومین روز) از هر ماه است.
