فرش، نامی است که با «ایران» پیوند خورده است چرا که زادگاهش است. زادگاهی که از چندهزار سال پیش تاکنون هزاران طرح و نقش و رنگ را زاده و آفریده است. فرش نه‌تنها با ایران که با هر ایرانی نیز پیوند ژرف دارد .
راز ماندگاری فرش و تاثیرش حرف‌های زیادی برای گفتن دارد اما فرش با جهان شگفت‌انگیزش و این همه تاثیر بر فرهنگ، اقتصاد، شخصیت و زندگی هر ایرانی، جایی در گاهشمار ایرانی ندارد. هرچند که انجمن‌ها و بنیادهایی چون مرکز ملی فرش ایران یا انجمن علمی فرش ایران و … در زمینه‌ی فرش کنش‌گری می‌کنند ولی تاکنون روزی به نام فرش در گاهشمار ایرانی ثبت نشده است.
همت و اراده‌ای نیست تا هنری که در تاریخ ایران ثبت شده است را در گاهشمار امروزی ثبت کند، به گواه تاریخ و برپایه‌ی شاهنامه‌ی فردوسی، آغاز فرش‌بافی، رشتن و بافتن به زمان پادشاهی «تهمورث» یا همان پیشدادیان باز می‌گردد. در تاریخ طبری از فرش‌هایی که با مو و پشم جانوران که در این دوره بافته شده سخن رفته است.
به باور شیرین صوراسرافیل، «گذشته همواره چراغ راه آینده است ما در گذشته فرش درخشان زیبا و مناسب ذوق و سلیقه و توان خرید بیشتر گروه‌های مردم داشته‌ایم. اصلی‌ترین دلیل حفظ و استمرار این کیفیت استفاده از طرح‌ها و رنگ‌های اصیل، مواد اولیه سالم و مرغوب و حضور انسان‌های امین و درستکار در طراحی و رنگرزی و بافت بوده است.
فرش ایران در چهارچوب طرح‌های پذیرفته شده و سنتی خویش در دوره‌های خاص هرگاه مورد طراحی هنرمند، آگاه و ماهر قرار گرفته انعطاف خود را نسبت به نوآوری نشان داده است و از نظر همگامی با زمان، تفاوت طرح‌های دوران صفوی با طرح‌های دوران قاجار و تفاوت دوران قاجار با زمان پهلوی و دهه‌های اخیر شاهدی براین مدعا است.»
آنچه در بالا آمده است بخشی از گزارشی است با عنوان «جای خالی روز ملی فرش در گاهشمار ایرانی» که در تازه‌ترین شماره‌ی امرداد چاپ شده است.
دوست‌داران می‌توانند نوشتار کامل این گزارش را در رویه‌ی دوم (رویداد) امرداد شماره‌ی 412 بخوانند.
خوانندگان می‌توانند برای دسترسی به هفته‌نامه‌ی امرداد افزون‌بر نمایندگی‌ها و روزنامه‌فروشی‌ها از راه‌های زیر نیز بهره ببرند.
لینک فروش اینترنتی امرداد شماره‌ی 412
