والیبال آقایان بدون پشتوانه‌سازی به پیش می‌رود

جام 36 نیز با همه ی فراز و نشیب‌هایش به پایان رسید. «امرداد» تلاش می‌کند تا همچون دروه‌های پیشین نگاهی ویژه به رشته‌ی والیبال در میان آقایان داشته باشد.

در بخش نخست تحلیلی خود به پیکارهای رده‌ی آقایان می‌پردازیم. پیکارهای این رده با باشندگی پنج تیم اشتاد مریم‌آباد، یاران رامتین (سازمان و باشگاه جوانان زرتشتی یزد)، پارسیان، آدریان و منتخب تهران (کانون دانشجویان زرتشتی) به صورت دوره‌ای برگزار شد. نگاهی آماری به عملکرد تیم‌ها و بازیکنان نشان‌دهنده‌ی عملکردی متوسط و دور از انتظار است. به گونه‌ای که در بیشتر بازی‌ها، امتیازهای رد و بدل شده بیشتر حاصل اشتباهات بازیکنان بود تا قدرت و برنامه‌ی مناسب تیم حمله‌کننده؛ و این موضوع در دفاع‌های روی تور نمود بیشتری داشت، به گونه‌ای که شمار دفاع‌های موفق تیم‌ها در هر بازی از انگشتان یک دست تجاوز نمی‌کرد و بیشتر زمان‌ها مدافعان وسط در جفت شدن با مدافعان کناری ناهماهنگ عمل می‌کردند.

تیم اشتاد مریم‌آباد که در سال های اخیر به شوند(:سبب) انسجام و عملکرد قابل قبول، یک پای بازی‌های نهایی بوده است، این بار نیز با به دست آوردن چهار پیروزی و بدون شکست با شایستگی جایگاه نخست این پیکارها را از آن خود کرد، ولی از بازی‌های چشم‌نواز و هماهنگ همیشگی این تیم خبری نبود.

تیم پارسیان که چند سالی است از بازیکنان باتجربه‌ و پیشین برخی از تیم‌ها تشکیل شده است، وارون جام‌های پیشین، متزلزل نشان داد و نتوانست خود را در اندازه‌های یک مدعی نشان دهد و با دو شکست در جایگاه سوم ایستاد. نبودِ فرشاد خدادادی، یکی از بهترین بازیکنان قدرتی‌زن حال حاضر والیبال زرتشتیان در ترکیب این تیم نیز مزید بر علت شد تا افزوده شدن هومن یزدانی، بازیکن سرعتی و بلندبالای اهل کسنویه نیز نتواند کاستی‌های این تیم در حمله و دفاع را پوشش دهد. چه بسا اگر شرایطی فراهم می‌شد تا بازیکنان این تیم پیش از آغاز هر یک از جام‌ها چند جلسه تمرینی را در کنار هم سپری کنند، راندمان بهتری را از این تیم می‌دیدیم.

تیم والیبال یاران رامتین که همان تیم سازمان و باشگاه جوانان زرتشتی یزد بود با ترکیبی از بازیکنان جوان و آینده‌دار در کنار فرشاد شمسی، سرگروه باتجربه‌ی خود در پیکارها باشنده بود و توانست عملکرد قابل قبولی را از خود به نمایش بگذارد. تیم منتخب تهران (کانون دانشجویان زرتشتی) به سبب آن‌که شماری از بازیکنانش به عنوان بازیکن یا برگزارکننده در پیکارهای انفرادی باشنده بودند، از لحاظ بدنی تحلیل رفته به نظر می‌آمدند و این مورد آشکارا بر کارکرد و تمرکز این تیم تاثیر منفی گذاشته بود. درباره‌ی تیم آدریان هم که موضوع به گونه‌ی کامل متفاوت بود و بیشتر نفرات را بازیکنان پیشکسوت تشکیل می‌دادند و از توان بدنی مناسب برای پیکار با دیگر تیم‌ها برخوردار نبودند و نگاهشان به این پیکارها بیشتر جنبه‌ی ورزش و تندرستی و همچنین همازوری در به حدنصاب رسیدن تیم‌ها برای برگزاری پیکارها بود.

در کنار جنبه‌های فنی و عملکردی تیم‌ها، مواردی هم در جام جان‌باختگان وجود دارد که به گونه‌ی مستقیم بر بازی تیم‌ها تاثیر منفی می‌گذارد. از جمله برگزاری پیکارها در ساعات پایانی شب که گاهی تا ساعت 2 بامداد نیز به درازا می انجامد. برگزاری پیکارها در زمین آسفالت که به نوبه‌ی خود واکنش بازیکنان در توپ گیری‌ها را محدود می‌کند. شیب بسیار زیاد و نا‌مناسب زمین و کم بودن فاصله‌ی خط‌های انتهای زمین تا فنس‌های محصورکننده که بازیکنان تیم‌ها را به ویژه در زمان زدن سرویس و تشخیص توپ‌های لب تور و دنبال کردن توپ‌های سردفاع، با مشکل جدی روبه‌رو می‌کند. حال به این مشکل‌ها می‌توان وزش باد و نور مستقیم خورشید در برخی از ساعت‌ها را نیز افزود.

به هر روی، امید است در آینده با ساخت سالن و فراهم شدن زمین سرپوشیده از دید امکانات به سطحی برسیم که بتوانیم برتری‌ها و کاستی های تیم ها و بازیکنان را بدون تاثیرگذاری عوامل جنبی مورد بررسی قرار دهیم.