«آمده نوروز در ایران زمین»/میهنم « شد رشکِ فردوس برین»
مردمانْ خندان و زیبا هر کجا/گر چه باشند خسته از جور و جفا
خانهها پاک است و روشن این زمان/آب و جارو شد سرای مردمان
سفرهی «هفت سین» هر جا شد به پا/گشته ایران منشأ صلح و صفا
کودکانِ بازیگوشِ شاد و شنگ/هم بپوشند جامههای رنگ رنگ
بوی عطر و بوی سنبل بوی باغ/خوردن شیرینی و هم چای داغ
هر کجای سرزمین نازنین/جشن نوروزی بگیرند این چنین
در شمال سبز و شاد و معتدل/مردمان مهربان و ساده دل
در کنار ساحل مازندران/ نغمههای دلنشین مادران
مردم فرهنگْ دوست بابلی/ساکنین شادخوار آملی
از سوادکوه، ساری و شاهی و نور/از ده نزدیک ما تا شهر دور
از دیار ترکمن ، گرگان و دشت/تا به لاهیجان و آستارا و رشت
جنگل و دریا و دشت و کوه و رود/مرد و زن گرم شرابند و سرود
از دل البرز کوه استوار/رو به سوی تختجمشیدی بیار
شهر شیراز شهر شعر و حافظه/حرف سعدی در دل ما نافذه
شهر آرمانیِ نوروز کهن/شهر کوروش، فخر ایران ، تو و من
ای سپاهان ای تو نیمی از جهان/ای که نامت افتخار عاشقان
خوش به حالِ عاشق زاینده رود/از من عاشق به سویت سد درود
از سپاهان تا به کاشان راه نیست/عشق ما هم بهر آن بیراه نیست
بس تمدن خفته در کاشان زمین/آن سیلک باستانی حزین
حزن او از ناسپاسیهای ماست/عمر تاریخش بسی بی انتهاست
پیر سبز و شهر یزد و اردکان/مردم بهدین و شیعه توامان
سوی ما بخش خراسان بزرگ/شهر فردوسی و خیام سترگ
ای نشابور بزرگ ، توس مهین/این جهان انگشتر و توساش نگین
از خراسان بزرگ تا سیستان/سرزمین مردمان پهلوان
سام و زال و رستم و بانو گشسب/زین سرا تا وادی آذرگشسب
سرزمین گردمردان دلیر/جشن نوروز است در تبریز پیر
از دیار دیرهای بیشمار/خان نوروزی به کردستان بیار
مردمان عاشق شیرین مست/بیستون، منزلگه فرهاد هست
از دیار کردهای بی بدیل/میرویم سوی لرستان اصیل
هگمتانه شهر مادان دلیر/پورسینا ، استر و عریان پیر
هم از آنجا تا چغازنبیل پیر/تا به آبادان و اهواز دلیر
شهر شوش باستانی و کهن/این کهن شهر گرامی وطن
از لب اروندرود پرغرور/تا به کرمان شهر مردان غیور
شهر برپایی نوروز و سده/ای اهورا مردمش را غم مده
دست افشان میرویم تا به جنوب/در بهاری پر ز عیدیهای خوب
تا به شاخابِ همیشه پارسِ ما/هم غرور و عشق و هم احساس ما
از اراک و شهر قم تا شهر ری/دم بگیرند مردمان با رود و نی
ای خدای جشنِ نوروز آفرین/پایداری ده به تهران غمین
این چنین جشن قشنگ نازنین/در کنار مردم بی خشم و کین
با هزاران شمع و سدها آینه/با پدر، مادر، آقاجان و ننه
پاسداری گردد و برپا شود/نام نوروز بهی هرجا رود