بدرود مادر

کسانی هستند که در نهایت دلتنگی نمی‌شود آن‌ها را در آغوش بگیریم و این یک کابوس بزرگ می‌تواند باشد.

در هفتمین روز درگذشت بانوعظمی عدل و بنا به وصیت ایشان که ما را از برگزاری هرگونه آیین پرسه و مجلس عزا برحذر داشته بودند، به یاد مهربانی‌ها و جایگاه ارجمند مادر عزیزمان، احساسات قلبی خود را با هم‌میهنان بزرگوار که همیشه قدردان بزرگان و فرهیختگان این سرزمین هستند به اشتراک می‌گذاریم.

همیشه احساس افتخار داشتن پدر و مادری فرهیخته با خصال نیکوی انسانی، بهترین حس و تجربۀ هر فرزندی است. چه خوشبخت فرزندانی که هم پدر و هم مادری با این خصوصیات را داشته و در کانون گرم چنین انسان‌های والایی بالیده‌اند. بانوعظمی عدل به عنوان یکی از این مادران نمونه و افتخارآمیز، در سراسر عمر برایمان مایه افتخار و سربلندی بود. چه آن هنگام که زنی جوان و پرتلاش در خارج از منزل و مادری دلسوز و مسئولیت‌پذیر درون خانه بود، چه در سال‌هایی که خود پدر شدیم و معنای والد بودن و وظایف سنگینی که بردوشمان بود، قدر پدر و مادر عزیزمان را بیشتر دانستیم. چرخش روزگار اما موجب فاصله بود و دست ما کوتاه از بهره بردن از دریای مهر و محبتی که به ما داشت.

به یُمن وجود وسائل ارتباطی و امکان برقراری ارتباط‌های مجازی که گاه روزانه چندین بار صدای مادرمان را می‌شنیدیم و از همه آرزوها، خواسته‌ها، دل‌نگرانی‌ها و دغدغه‌هایش مطلع می‌شدیم، هم از نوازش‌های مادرانه او، برخوردار می‌شدیم و هم با اجابت سخنان مادر و رفع نیازهای او، خود را تسکین می‌دادیم.

بانوعظمی عدل اما فقط مادر عزیز و دلبند ما نبود، بلکه حافظۀ تاریخی میهن‌مان ایران بود و فرهیخته‌ای صاحب‌نام که گسترۀ شهرت فعالیت‌های پژوهشی و فرهنگی او فراتر از مرزهای کشور، افتخار دیگری برایمان آفرید. افتخاری که شاید تاکنون برای هیچ بانوی دیگری در آسیا رقم نخورده است. دریافت نشان عالی‌قدر و ارزشمند کُماندان دِ آرت، از کشور فرانسه به پاس زحمات علمی وی در شناساندن فرهنگ و تمدن فرانسه به ایرانیان در قالب رسالۀ دکتری‌اش. رسالۀ غرورآفرینی که در بدترین شرایط ولی با بالاترین همت از سوی مادرمان بانوعظمی تألیف شد و بعد از بیش از 40 سال که شناسایی شد و به دریافت مدال نائل گردید، در ماه‌های اخیر توسط یکی دیگر از زنان دانشمند ایرانی، دکتر منصوره اتحادیه در نشر تاریخ ایران منتشر شد.

سخن از مادر، حسرت‌های ما در فقدان او و فرصت‌هایی که از ما دریغ شد که در کنارش باشیم، غم جانکاهی به جانمان نشانده که:

شرح این هجران و این خون جگر              این زمان بگذار تا وقت دگر

مادر زیبایمان، نمونۀ کاملی از زیبایی‌های ظاهر و باطن بود. هرچه بگوییم کم است. ندیدن، نداشتن و نبودنش برایمان سخت و جایش همیشه در قلبمان محفوظ است.

خداحافظ؛ ای همنشینِ همیشه
خداحافظ؛ ای داغِ بر دل نشسته

تو تنها نمی‌مانی؛ ای مانده بی من
تو را می‌سپارم؛ به دل های خسته

تو را می‌سپارم؛ به مینای مهتاب
تو را می‌سپارم؛ به دامانِ دریا
اگر شب نشینم اگر شب شکسته؛ تو را می‌سپارم به رؤیای فردا
به شب می‌سپارم تو را؛ تا نسوزد
به دل می‌سپارم تو را؛ تا نمیرد
اگر چشمۀ واژه از غم نخشکد؛ اگر روزگار این صدا را نگیرد
خداحافظ؛ ای برگ و بارِ دلِ من
خداحافظ؛ ای سایه سارِ همیشه
اگر سبز رفتی… اگر زرد ماندم…. خداحافظ؛ ای نوبهارِ همیشه

پسرانت: کامران، کاوه، کامبیز