سختی‌های گرفتاری در گروه‌های مجازی        

7 پاسخ

1. سلام جناب دکتر داریوش مهرشاهی

   به یک موضوع مهم اجتماعی پرداخته اید که به نظر من کاری ست نیک، زیرا این پهنه که در واقع مجازی نیست؛ نوعی زندگی در آن جریان دارد، دارای هَزار گوشه ی خود است، که هر گوشه اش ویژگی ها و پیچیدگی های خود را داراست.

   شما در واقع نوک کوهِ یخی را نموده اید که هَزار مقاله و کتاب را در زیر خود دارد. به هر حال این بررسی شما کاری ست لازم و بیشک متخصصین امر می توانند در این باب مقاله ها و حتی کتاب ها بنویسند و فراوان روشنگری نمایند و هم ره بنمایند. زیرا با همه ی فایده هایش در خیلی جا ها به جنجال خانه های تیره ای بدل شده که به قول معروف گاه آنجا «سگ صاحب خود را نمی شناسد». به دروغکده هایی بدل گشته که گویی شغل شان پراکندن اخبار و تفاسیر نادرست است. و در عین حال دارای امکانات عظیم مفید برای بشریت می باشد. در این اقیانوس عظیم هر کس به وسع خود در تکاپو می باشد؛ که بسیارگاه مایه ی خشنودی است و گاه اندوهناک، بسیار بسیار اندهناک؛ و این میان بسیارانی بی آنکه بدانند در آن ناکیشور به دنباله روهایی بی اختیار بدل می شوند، که در واقع بخشی از برده داری نوین است با اَشکال خاص خود.

   گر چه اهل دانش و سخن نیز تلاش دارند سوی سخن را انسانی نمایند، و نقش زیبایشان در حد شگرفی مفید و دلپذیر و حتی گاه بی نظیر است، این میان یکی از اهداف سردمداران اینترنت مزدور پروری و مانغورت* پروری است. یعنی بشر بی آنکه دقیق و با تدقیق بداند به کجا می رود، می تواند در سیاه چاله ای چنان گم شود که آخر سر احساس پوچی مطلق بهش دست دهد و یا بی آنکه بداند، دوران مانغورتیَت خود را طی کرده و بعد از آن کار مانغورتی را طوری انجام می دهد که اگر کسی در مسیرشان نبود، کثیف دشنه ها در کلام بر آورند و بیرحم بر هر برهنه سر.

   زمانی در نظرگاه چند سایت در خارج از کشور می نوشتم؛ اغلب تنها کسی بودم که با نام خود قلمزنی می کردم. نام مستعارچی های مانغورت شده و یا مزدور پیوسته یورش می آوردند؛ یعنی کسانی که دقیقه به دقیقه می توانستند نام مستعار عوض کنند، و تلاش زیادی می کردند که محیط زیبا و مفید اینترنت را هر چه بیشتر آلوده سازند، و همزمان با پررویی خاصی مدعی بودند – «دست پیش می گرفتند تا پس نیفتند» بسیارگاه حتی نام مستعار نیز نداشتند. مثلن یکی می نوشت، «در باب موضوع»، دیگری جواب می داد، «جواب به در باب موضوع»، و این بیهودگی، این زشتی مطلق تا جایی پیش می رفت که به ناچار نام دروغین دیگری انتخاب می کردند. زیرا اولی به بن بست می رسید – تو چقدر می توانی هی بنویسی جواب به …

   من کاری به کارشان نداشتم؛ کار خود را می کردم؛ وقتی آن مزدوران یا مانغورت شدگان از بحث، بحث کاملن ضد بشری و بیهوده و پر از دروغ و دورویی و فحاشی به هم خسته می شدند، می آمدند سراغ من(تنها فردی که با نام خود می نوشت) و در نهایت اربابان شان تصمیم گرفتند بهتر است حبیبی آنجا ها فعال نباشد، زیرا زلال اندیشگی می تواند برای مزدوران دروغ پرداز ایجاد مشکل نماید(روشنگرایی). جَو چنان تهوع آور بود، که نوشتن در آن فضا را وقت تلف کردن دیدم؛ پس نوشتن را متوقف کردم. در یادداشت پایانی خود خطاب به گردانندگان یک سایت مشهور فارسی زبان یک رادیو، مطلبی نوشتم و دیدم دریافتند که به نوعی کار بسیار بیهوده و حتی جنایی قلمی مشغول اند؛ پس، فردایش آن رادیوی مشهور نظرگاهِ خود را بست. و من حالا چند سال است در خارج از میهن دیگر نمی نویسم.

   کوتاه: این نوشته ی شما متنی نیک است برای اهل کار و متخصصین امور؛ کسانی که نه فقط فعال این عرصه اند، بلکه هم برای شان این حضور امری ست تخصصی – فنی و هم اجتماعی. و بیشک نوشته ای ست، مفید.

   از این مطلب مفید شما که بگذریم، مایلم به دو نکته نیز در نوشته ی شما اشاره نمایم.

   1 – بعضی مردمان دوست دارند به هر قیمتی “ابتکار” بخرج دهند. و برای آن، گاه دست به هر کاری می زنند. یکی از این “کار ها” «گفتگو»ی زیبا و کوتاه را “گفت و گو”(بیهوده دراز و حجیم کردن)، نوشتن است؛ که ویروس از این دست ابتکارات به شدت رایج شده چنان، که در نوشته ی انسان زحمتکشی چون دکتر مهرشاهی نیز سر و کله اش پیدا شده. این “ابتکارات” به وسیله ی کسانی که دارای امکانات مالی و فنی کافی هستند و گاه ردیف بودجه نیز دارند به نمایش در می آید و هر روز قربانی می گیرد قلمی. در حالی که این کوتاه شده ها همچون «گفتگو» حاصل تاریخ اند؛ و آن “ابتکارات” «من در آوردی» و بیهوده.* ولی متأسفانه به همان دلایل که برشمردم رواج یافته اند و می یابند.

   * مانغورت – نویسنده ی بزرگ قرقیز، چنگیز آیت ماتف داستانی غم انگیز، بسیار غم انگیز دارد به نام «مانغورت»؛ مانغورت موجودی ست که ارباب اندیشه ی او را در دست خود گرفته چنان، که وقتی مادرش به دیدارش به کوهستان می رود تا فرزند به دام شیاطین بدخواه افتاده را نجات دهد؛ پسر که چوپان خانی بسیار بیرحم است، فریاد می زند: نزدیک مشو، ارباب گفته هرکس نزدیک گله شد سرش را ببُر. مادر نزدیک می شود، پسر را در آغوش می گیرد، می بوید، می بوسد، ولی پسر با حرکتی تند مادر را بر زمین می زند و سر او را گوش تا گوش می بُرَد.

   * بیهُودَه(شمالی) = بیخُودَه(جنوبی) = آن چیز یا آن کس که دیگر خود نیست؛ از هستی خود تهی شده است.

   2 – قبل از انقلاب بعضی از دست اندرکاران سخن و کلام، واژه نیز می ساختند. از جمله دو واژه حاصل آن دوران اند. یکی دیدگاه غلط(بیجا) است، و دیگری روند درست و بسیار بجا.

   واژه ی غلط یعنی بیجای “دیدگاه” قبل از انقلاب به وسیله ی فردی بی دقت بجای نظر، دید، کامنت، ایجاد شد و متأسفانه مانند خیلی غلط های دیگر جا افتاد.

   دیدگاه، جای دید، جای نظر و کامنت است و نه خود دید، نظر و کامنت. متأسفانه بخاطر بی دقتی اهل دانش و قلم آن غلط(بیجا) چنان جا افتاد که حالا از هر درستی درستتر شده است!

   دیدگاه، جای دید است؛ همین جایی است که من دارم در آن می نویسم. این واژه ی درست که در جای غلط بکار می رود، عبارت است از دید = نظر(کامنت) + گاه = جا.
   پس دیدگاه = جای نظر؛ جای نظر نمی تواند خود نظر باشد. چنانکه شما نمی توانید به کامنت بگویید کامنتگاه.
   نظر = دید = کامنت.
   لطفن کامنتگاهِ خود را بنویسید. خنده دار است نه؟ دیدگاه را دید، کامنت یا نظر نامیدن نیز همانقدر خنده دار است – پدر عادات بد بسوزد.

   قبل از انقلاب از جمله دو واژه که اینک مشهور شده اند، ساخته شد. یکی همین دیدگاهِ بیجا بود. و دیگری واژه ای ست بسیار بجا، زیبا و گویا، و آن «رَوَند» است که بجای واژه ی فرانسوی پروسه ایجاد شده. به نظر من رَوَند حتی از خود پروسه ی فرانسوی نیز بجاتر است، زیرا می رود، می رود، می رود تا کار پایان یابد. متأسفانه اخیرن(بعد از انقلاب) واژه ای کثیف(ناحق) را ایجاد کردند تا حق آن اندیشمند شریف ایرانی(خانم یا آقایی ناشناس) را زیر پا نهند. نزدیک به بیست سال برای دفاع از حق آن زن یا مرد گمنام، قلمی جنگیده ام تا آن ناحق را پس بزنم؛ و زدم.
   ولی در داخل و خارج از میهن دو گروه اندک هنوز آن ناحق را بکار می برند. 1 – کسانی که بهش عادت کرده اند و بی منظور و صادقانه بکارش می برند.
   2 – برای باند بازی و عمدن بکار برده می شود.

   و اتفاقی عجیب که با حقه بازی اخیرن رخ داده.
   همه می دانند که «فرهنگستان ادب فارسی» “فرایند” را معادل پروسه ایجاد کرده بود. بعد از سال ها دفاع من از حق کسی که شاید دیگر در میان ما نباشد؛ اخیرن رَوَند را به همراه فرایند کثیف(ناحق) بکار می برند با این حقه بازی که گویا این ها دو مفهوم جداگانه اند!

   افسوس که در زمانه ی ما وجدان سرنگون شده است
   در این زمانه ی غریب، جانشینِ خرد جنون شده است

   سوال اینک این است: چرا جناب دکتر مهرشاهی که انسانی شریف و خوشدل به نظر می رسد، بار ها در این نوشته تلاش کرده تا به ناحق گرایان بپیوندد؟!

   آیا این امر بر اثر عادت رخ داده؛ و یا دلیل دیگری دارد؟

   آن واژه ی بیجا را بعد از انقلاب «فرهنگستان ادب فارسی» مانند ده ها واژه ی غلط و یا بیجا ایجاد نمود، و چون ردیف بودجه و امکانات عظیم دولتی و حکومتی را در دست داشتند و دارند، توانستند رواجش دهند. چه احتیاجی بود که زیبایی نیک(رَوَند) و برای ایرانی بسیار قابل درک را پس بزنند و فرایند کثیف(ناحق، حق کُش و من در آوردی) را جایش بنشانند؟!

   سوال مهمی ست، نه؟

   توضیحی که در پای مقاله ی دیگر شما در باب ناسیونالیسم نوشتم را لطفن دوستان بخوانند، تا من اینجا تکرار نکنم. کوتاه همینقدر بگویم که در عرصه ی قلمزنی اصل حق طلبی و آزادگی است؛ حتی اگر حق دشمن ما باشد. ولی ایجاد کننده ی رَوَندِ زیبا، اندیشمند، دانا و دوست مردم ایران بوده؛ چرا پیوسته تلاشی باندی و مشکوک صورت می پذیرد تا حق آن زن یا مرد اندیشمند ایرانی که حالا دیگر شاید در میان ما نباشد تا از حق خود دفاع کند را بر زمین زنند؟! آخر چرا؟!

   او که این نداند کیست، در هر جایی اگر این رخ دهد، در «امرداد» این رخداد نانیک به هیچ رو پسندیده نیست.

   پاسخ

2. دوست گرامی درود. بهتر نیست نظریات خود را در باره واژه ها و واژه شناسی در جایی که بایسته و درست است روانه کنید و تنها فقط در زمینه موضوع مورد بحث و کنکاش نظری اگر دارید در حد دویست تا دویست و پنجاه واژه بفرمایید. این نوشته دراز شما در باب درست و نادرستی واژگان به نظرم اصلا جایش این جا نیست و همان گونه که پیشتر هم گفته ام بهتر است به گونه یک نوشتار یا کتاب آنها را انعکاس دهید. بعد هم صحبت از حق گرایان و ناحق گرایان (به خاطر یک واژه) جایش در زیرنویس یک مقاله کوتاه نیست دوست گرامی. باز هم توصیه می کنم این نوع مطالب را به گونه یک نوشتار مستقل و یا در یک کتاب جای دهید. از دوستان تقاضا دارم از نوشتار من یا دیگرانی چون من، برای بیان دید و نگر خویش در موارد گوناگون استفاده نکنند و از گردانندگان امرداد هم خواهش می کنم در این مورد دقت نمایند. درود بر شما

   پاسخ

3. با سپاس از دکتر مهرشاهی برای این نوشته که به موضوع مهمی پرداخته است. موضوعی که امروزه اغلب ما درگیر آن هستیم و گروه های رنگارنگ تلگرامی و واتساپی از جمله مهمترین آنها هستند. به نظر هر کدام باید برای خود روشی را تعریف کنیم که بتوانیم تا حد امکان از خوبی های این ارتباطات دیجتیالی استفاده کنیم.

   پاسخ

   1. با درود جناب دکتر مرادیان. سپاس از پیام شما. این نوشته کوتاه همانطور هم که دوست گرامی آقای لیثی حبیبی اشاره کرده بودند تنها اشاره به یک نوک کوه یخی دارد که در سپهر اینترنتی در جریان است و یک ریشه آن شاید برای سرگرم شدن مردم و یک سرش به داد و ستد های اقتصادی و سیاسی و ….در سطح جهانی مرتبط است. در این سپهر البته داد و ستد فرهنگی هم جای دارد چه به هنجار و چه نابهنجار. سپاس و درود

      پاسخ

4. وقت خوش. جناب مهرشاهی و دوستان گرامی گفته ها شیرین اما راه حلها بی نتیجه. زمانی ما از برزخ دیجیتالی رهایی پیدا خواهیم نمود که هر کار و راهکاری را توسط واتس آپ و تلگرام انجام ندهیم چون باعث دور ماندن از حقیقت زندگی خواهیم شد و این دردناک است. این پیشرفت نیست پس رفت در اعماق دانستن و ندانستنهای خودمان میباشد. دستها از همه چیز کوتاه میشود از حقیقت زندگی و از مهربانیهای موجود و انسانیت انسانها که واقعا به چه چیز باید رجوغ کنند. ما از برزخ گذشته ایم ما به دروغ و حتی مرگهای نادانسته رسیده ایم. اقایان دکتر ها لطفا این مقاله را کامل کنید هیچکدام از مراجعی که در زیر مقاله نوشته شده بود باز نشد. علت چیست نادانی من. خرابی دستگاه…….. . به فکر آیندگان باشید که انها با چه چیزهایی روبروخواهند شد لطفا به همه چیز که در توان دارید پاسخ دهید. سپاس.

   پاسخ

   1. درود بر شما خانم قبادی گرامی
      در پیامی که روانه کرده اید با اشاره به راه حلهای بی نتیجه شروع کرده اید! ولی راه حل برای چه چیز؟ اگر منظور شما موضوع این نوشتار است که در پاراگراف های پایانی به راهکار اشاره شده است. اگر منظور شما در هر نوشتاری راه حل هایی برای موضوعاتی است که شما مطرح می فرمایید که این از من ساخته نیست چون باید کارشناسان در آن موضوعات نظر و دید خود را بیان کنند. به همانگونه که آقای مرادیان عزیز به خوبی بیان کردند (که از توضیحات ایشان سپاسگزارم) بیشتر نوشتارهای من در تارنمای امرداد به گونه بیان تجربه های من از گوشه و کنار زندگی است از جمله برخورد من به دنیای گفتگو و دادوستد های اینترنتی در گروه های گوناگون. من مشکل و مسئله ای واقعی که برای خود و دوستانم، گاه و بیگاه حاصل می شد را شرح دادم. برای تکمیل نوشتار سرچشمه ها یا سندهایی نیز از مقالات دیگران همراه کردم که در پانویس آمده است. دلیل باز نشدن آنها را من نمیدانم و باید از یک کارشناس کامپیوتر جویا گردید.
      هدف از این گونه نوشته خرد (کوتاه) برای من تنها همبهره شدن یک موضوع پیچیده با دیگران و به ویژه همکیشان گرامی است برای آشنایی با نگاه ها و دیدهایی که در دیگر جوامع مطرح است و یک یا دو راهکار در پایان در همان مورد ویژه. چه بسا صدها کتاب و هزاران مقاله در این باره وجود دارد که می توان برای راهکارهای بیشتر به آنها نگاه کرد و آموخت.

      پاسخ

5. خانم یا اقای قبادی با سپاس از پیامتان. البته به نظر باید متوجه باشید که دنیایی که الان در ان زندگی می کنیم دیگر «دنیای دیجیتالی» است با همه خوبی ها و بدی هایش. احتمالا این اولین «حقیقت زندگی» امروز است که باید پذیرفت! البته برداشتم از یادداشت شما این است که بسیار برایتان این دنیا منفی است. به نظرم دومین قدم این است که اینقدر منفی نباشید! نمی توان جنبه های مثبت این دنیای ارتباطات را انکار کرد و البته باید در راه بهبود جنبه های منفی آن هم کوشید. «حقیقت زندگی»، «مهربانیها» و «انسانیت» هم هنوز هستند اما با تعریف های جدید امروز خود.

   موضوع دیگر این که نوشته ها انواع مختلفی دارند، به نظرم نوشته اقای مهرشاهی نوعی به اشتراک گذاشتن «تجربه شخصی» است که در ان ایشان تلاش کرده اند روش علمی و ارجاع را هم رعایت کنند (در ضمن لینک پیوند ها را امتحان کردم و همگی باز شدند). این به اشتراک گذاشتن «تجربه شخصی» یکی از روش هایی است که به خود فرد و افراد دیگر کمک می کند که مسئله ایی که مطرح شده است را بهتر بشناسند و البته ایشان تلاش کرده اند که در همین چهارچوب راه حل هایی را هم مطرح کنند. شاید به این دلیل راه حل های ایشان برایتان «بی نتیجه» است که انکار و رد استفاده از این «برزخ دیجیتالی» را توصیه نکرده اند.

   پاسخ