همزمان با آیین سالگرد درگذشت دکتر حسین گل گلاب در 22 اسفند، دکتر هما گل گلاب، استاد میلاد کیایی(آهنگساز و نوازنده چیره دست سنتور )،علیرضا پورامید(پژوهشگر، شاعر و منتقد موسیقی)، آرتیکاس معتمد وزیری(برادر‌زاده مرحوم یحیی معتمد وزیری مشهور به نوذر)، سپهر نوروزی در رونمایی کتاب «مرز پرگهر» باشنده خواهند بود.
همچنین سرود «ای ایران»، سروده‌ی نامی روانشاد حسین گل گلاب و آهنگسازی روح الله خالقی و تصنیف بسته دام سروده‌ی حسین گل گلاب و آهنگسازی کلنل علینقی وزیری، ازسوی علی شیرازی و همراهی سنتور یحیی علوی اجرا خواهد شد.
کتاب«مرز پرگهر»،که به کوشش هومن ظریف نوشته شده و دربردارنده‌ی سناریوی تحقق نایافته‌اش برای مستندی به همین نام است، در گالری«آ»، واقع در کریمخان، آبان، کوچه ارشد، ساعت 18،رونمایی خواهد شد.
علی شیرازی پیش از این، در دو فیلم «یمینی شریف، نغمه سرای کودکان» و«فرخی یزدی» با اجرای آواز با هومن ظریف همکاری کرده بود.
حسین گل‌گلاب، (۱۲۷۶ تهران – ۱۳۶۳ تهران) گیاه‌شناس، ادیب، نویسنده، شاعر، مترجم، استاد دانشگاه، نوازنده، موسیقیدان، عکاس و هنرمند ایرانی بود. او به زبان‌های فرانسه، انگلیسی، روسی، عربی و لاتین چیرگی داشت و در زمینه‌ی برابریابی برای واژه‌های علمی از کارشناسان فرهنگستان ایران بود. سروده‌های مشهور «ای ایران» و «آذرآبادگان» از جمله کارهای اوست.
بخشی از پشت جلد کتاب مرز پرگهر، درباره حسین گل گلاب، سراینده سرود ای ایران؛ «دلیل موفقیت «گل گلاب» ها، صرفا بهره‌گیری از تجربه‌های زبان‌شناسی و تئوریک نیست، بلکه عنایت بسیاری از اعضای فرهنگستان‌های پیشین، به انواع هنر، به ویژه هنر موسیقی و ترانه و تصنیف، برای درک درست زبان و گویش‌های اقوام این سرزمین گسترده، قابل تامل است
آن‌ها در گزینش واژگان با یکدیگر چالش داشتند.انتخاب واژگانی که افزون بر تداعی معنی نزدیک به لغت گذشته، بتواند آهنگ و درنگ کلامی و هجایی داشته باشد،که بدون شناخت موسیقی و ملودی مستتر در هجاها، به شوخی بی‌مزه‌ای شبیه است.
اهمیت تسلط بر ردیف موسیقی ایرانی، برای کسانی که می‌خواهند، واژگانی معادل، ارایه بدهند تا جامعه بپذیرد، باید مورد تاکید قرار گیرد. زیرا گوشه‌ها و نغمه‌های ردیف موسیقی دستگاهی ایران، رد پایی از فرهنگ نیاکان ما را در خود به یادگار دارند.
دکتر محمد محیط طباطبایی، در سخنرانی 19 مهر 1354، با عنوان «فرهنگستان»، چاپ شده در مجله‌ی تحقیقات اسلامی، از هسته‌ی اولیه اعضای فرهنگستان یاد می‌کند که همگی افزون بر ادیب بودن، از موسیقیدان‌های زمان خود بوده‌اند: «در 1304 که شاگرد دارالفنون بودم به وسیله استاد ارجمندم آقای حسین گل گلاب،که از شاگردان موسیقی و دوستان کلنل علینقی خان وزیری بود با مدرسه عالی موسیقی آشنا شدم. کلنل روزی دفتری داد که مطالب آن را پاکنویس کنم. این دفتر صورت مذاکرات آکادمی ادبیات وصنایع مستظرفه بود که سال پیش در محل مدرسه موسیقی برای کمک به وضع اصطلاحات مورد نیاز مدرسه تاسیس شده بود.در صورت جلسه‌هایی که می نوشتم اسامی حاجی شمس العلماء ربانی،حاج سید نصرالله اخوی،میرزا عبدالعظیم خان قریب،میرزا محمود عرفان،غلامرضا رشید یاسمی و سعید نفیسی و حسین گل گلاب به خاطرم است.مذاکرات جلسه ها غالبا درباره کارهای مقدماتی و طرح کار فرهنگستان دور می زد.مرحوم شمس العلماء نیز مطلبی درباره پیوند موسیقی وشعر تهیه کرده بود که بعد ها مرحوم روح الله خالقی آن را به چاپ رسانید.این فرهنگستان در اواخر همان سال تعطیل شد و نمی دانم که آیا تجدید جلساتی کرد یا نه ولی همینقدر می دانم که در آتش سوزی که در محل جدید مدرسه روی داد،اسناد و اوراق مزبور سوخت.»
در واقع با استناد به این گروه سخنان است که در می‌یابیم، همه اعضای فرهنگستان زبان و ادب فارسی، دغدغه موسیقایی داشته‌اند و نه تنها همانند اعضای فرهنگستان امروز، همانند کارمندان،خود را در اتاقی فرسنگ‌ها دور از کنسرت‌های موسیقی برای معادل‌یابی واژگان محبوس نمی‌کرده‌اند، بلکه اگر موسیقیدان نبودند، شنوندگان حرفه‌ای موسیقی بوده‌اند.»!
