حسن انوشه پژوهش‌گر تاریخ، زبان و ادبیات فارسی و سرپرست گروه نویسندگان «دانشنامه ادب فارسی»، امروز شنبه ۲۳ فروردین ۱۳۹۹ خورشیدی، پس از مدت‌ها مبارزه با بیماری سرطان، در سن 76 سالگی درگذشت.
به گزارش خبرگزاری مهر، حسن انوشه زندگی خود را در زمینه‌ی ایران‌شناسی و تاریخ و زبان و ادب فارسی گذراند. این زبان شناس برجسته، از دانش‌آموختگان دانشگاه تهران بود.
از انوشه کتاب‌های بسیاری در زمینه‌ی ایران‌شناسی به جای مانده است. شماری از آن کتاب‌ها برگردان (:ترجمه) پژوهش‌های تاریخ‌شناسان باخترزمین درباره‌ی پیشینه‌ی تاریخی ایران است. مانند: «تاریخ سیستان: از آمدن تازیان تا برآمدن دولت صفاریان» و «تاریخ غزنویان» هر دو از کلیفورد باسورث، «ایران و تمدن ایرانی» کلمان هوار و «ایران در سپیده دم تاریخ» جورج کامرون.
انوشه افزون‌بر آن کتاب‌ها، سرپرستی ترجمه‌ی «تاریخ ایران» دانشگاه کمبریج را نیز بردوش داشت. این کتاب‌ها دربردارنده‌ی بخش‌هایی از تاریخ ایران بود. مانند: «از سلوکیان تا فروپاشی دولت ساسانیان»، «از ظهور اسلام تا آمدن دولت سلجوقیان» و «از آمدن سلجوقیان تا فروپاشی دولت ایلخانان».
از برجسته‌ترین کارهای حسن انوشه سرپرستی و نویسندگی «دانشنامه ادب فارسی» را می‌توان برشمرد. این دانشنامه‌ی بسیار کارآمد، دربردارنده‌ی بخش‌های: «ادب فارسی در آناتولی و بالکان»، «ادب فارسی در شبه قاره»، «ادب فارسی در افغانستان»، «ادب فارسی در آسیای میانه» و «ادب فارسی در جهان عرب» بود.
افزون‌بر این آثار، از انوشه کتاب‌هایی مانند برگردان بخشی از «تاریخ تمدن» ویل دورانت (عصر ولتر)؛ «گزیده‌ی نوروزنامه» خیام همراه با شرح دشواری‌ها و گفتاری درباره‌ی نوروز با همکاری دو تَن دیگر از دانشوران؛ «دانشنامه ناشنوایان (دانا): جامعه‌شناسی – قوانین ناشنوایان در آمریکا» و «افغانستان در غربت، زندگینامه و نمونه سروده‌های شاعران تبعیدی افغانستان» با همکاری حفیظ الله شریعتی، چاپ شده است.
انوشه ایران دوست بود
جمشید کیان‌فر، تاریخ‌دان و ویرایشگر چندین کتاب کهن تاریخی، در بخشی از یادداشت کوتاهش درباره‌ی حسن انوشه، با دردناک خواندن درگذشت او، نوشته است: «انوشه مردی دانشمند و مترجمی خوش قلم و ایران دوست و بسیار خوش اخلاق و نیک نفس بود. در دهه‌ی هفتاد یک تنه به کار دانشنامه ادب فارسی پرداخت. کتابخانه بزرگی هم برای این‌کار ترتیب داده بود. این اواخر مدیر بخش تاریخ مرکز دایره المعارف بزرگ اسلامی شد و در این مدت کوتاه هم از سرطان در رنج و درد بود، ولی خندان و خوشرو همچنان می‌خواند و می‌نوشت و ویرایش می‌کرد».
حسن انوشه زاده‌ی 19 اسفند سال 1323 خورشیدی در شهر بابل بود.
