از اردشیر بابکان یاد شده که: «دین و فرمانروایی برادر یکدیگرند و یکی از دیگری بی نیاز نیست. دین شالوده ی فرمانروایی است و فرمانروا نگاهبان دین است، هرچه را باید نباشد از میان برود و هرچه نگاهبان نداشته باشد، تباه شود (طبری، 1368: ج 1: 671)». پیوند دین و دولت در روزگار ساسانیان نه تنها در نوشتارهای پهلوی این روزگار و کتاب های تاریخ نگاران دوره های اسلامی بازنمود داشته است، بلکه این مساله در نخستین پایتخت‌های آنان مانند اردشیرخوره و بیشاپور نیز به خوبی نمایان است. چنان‌که در پایتخت های اردشیر و شاپور یکم، نیایشگاه های دینی با کاخ های آن ها همسری می کند.
اردشیر بابکان نخستین فرمانروای ساسانی، خود را از دودمان هخامنشیان می دانست و با بی بهره دانستن اشکانیان از این برتری(:مزیت)، فرمانروایی را از آن خود کرد و توانست حکومتی بنیان نهد که بر پایه ی دین ملی باشد (گیرشمن، 1368: 345). فرمانروایی ساسانی که اردشیر پی افکند، مبنای دینی داشت. او با پیوند دین و دولت، یکپارچگی ملی را در ایرانشهر…
آنچه خواندید بخش کوتاهی از نوشتار «ساسانیان، پیوندگاه دین و شهریاری» است که در رویه‌ی تاریخ 361 چاپ شده است.
