روستای دَوان در نُه کیلومتری شمال شهرستان کازرون در استان فارس جای دارد و یکی از روستاهای تاریخی ایران است. این روستا در دامنه ی کوهی به نام کوه دَوان جای گرفته است و به همین شوند روستا را دَوان نام گذاری کردهاند .با توجه به شیوهی معماری کوچههای شطرنجی، بهرهمندی از طاق نماها و گچ بریها در بناهای این روستا و همچنین پیدا شدن پایه ستونهای سنگی و وجود دژهایی(:قلعه) به نامهای «قلعه دختر» و «قلعه دوان» پیشینهی این روستا را به زمان ساسانیان گمانه میزنند.
بر بالای کوه روستای دوان دژی وجود دارد که با توجه به شیوهی معماری آن و همچنین پیدا شدن شماری سفال در نزدیکی این دژ و مصالح به کار رفته در بنای آن پیشینهی آن را به زمان ساسانی نسبت میدهند د و آنرا قلعه دختر میخوانند .
افزونبر قلعه دختر روستای دوان، دژ دیگری در کوههای شمالی مشرف به جلگههای کازرون و بیشاپور وجود دارد که آن را قلعه دوان مینامند. این دژ ۷۵۰۰ متر مربع گستردگی دارد و دارای بخشهایی مانند برج، دیوار، آب انبار و اتاقک است.
برجها: این دژ دارای چهار برج نگهبانی است که تنها یکی از آنها تا اندازهای سالمتر است و از آن میتوان میانگین اندازهی سه برج دیگر را گمانه زد .این برج به جا مانده پنج متر بلندا و چهار متر قطر دارد. جنس برجها از سنگ است که منظم روی هم چیده شدهاند.
دیوارها: بلندای دیوارهای این دژ نا روشن است زیرا از بخشهایی از کوه به عنوان دیوار طبیعی بهره بردهاند. جنس دیوارها از سنگ و گچ هستند و در برخی بخشها از لاشهی سنگها و سنگهای مکعبی استفاده شده است.
آب انبارها: دو انبار در این دژ وجود دارد که بلندای آب انبار جنوب خاوری آن ۱۶ متر است. دیوارهی دور مخزن آبانبار به گونهی پلکانی ساخته شده است و گمان اینکه آب انبارهای دیگر هم زیر خاکهای فروریختهی این دژ مدفون شده باشد بسیار است که نیاز به حفاریهای بیشتری دارد .
اتاقها: در این بخش نشانی از سقف نیست و تنها دیوارهای آن به جا مانده است که ضخامت آنها به نیم متر میرسد .
گویش روستای دوان از گویشهای کهن ایرانی است. در گویش دوانی زبان فارسی با زبان روزگار ساسانی در هم آمیخته است.
کشاورزی در این روستا به گونهی دیمی و فراوردههای آن گندم، جو، عدس و باغات گلابی، انگور، انار، و انجیر است. در این روستا زیتون کاری هم شده و زیتون سیاه از دیگر فراوردههای این روستا است.
فرتور رسیده است.
0114