سرزمین کهن ایران که دیرینگی پیدایش آن از تاریخ فراتر رفته و در استوره روان است و نیز آن مرز بزرگ که گاه از چین تا مصر گستردگی داشته تنها بر بنیاد زور و وابستگی تیره‌ای دوام نیاورده است و نمی‌توانسته این‌گونه شگفت‌انگیز پای‌دار بماند. بی‌گمان بزرگان ایران از ابزاری نیرومند به نام سیاست بهره‌مند بوده‌اند که اگر جز این بود هرگز این پای‌داری و دیرینگی و دوره‌های اوج برای ما به یادگار نمی‌ماند. پندنامه‌ها و سیاست‌نامه‌ها در کنار کتاب‌های تاریخ و شاهنامه‌ها، که در بلندای چندهزارسال در ایران نگاشته شده است، نگرش سیاسی ایرانیان را آشکار می‌کند. در درازای این چندهزارسال خردمندان ایرانی، که با نهله‌های گوناگون از گوشه‌وکنار جهان آشنا می‌شدند، می‌کوشیدند که دگرگونی‌هایی در سنت‌های سیاسی کشور پدید آوردند و لغزش‌هایی که در رهنامه(:دکترین) و سازمان‌های اداری و سیاسی کشور هست را بهسازی کنند. خردورزان ایرانی توانستند…
این نوشتار که بخشی از آن را خواندید با عنوان «نگاهی به بازپرسی از خسروپرویز» در هفته‌نامه‌ی امرداد 368 چاپ شده است. چکیده‌ای از نوشتارهای چاپ شده در امرداد 368 را در اینجا بخوانید.
