یادداشت بابک شهریاری پیرامون آرامگاه قصرفیروزه

تو زندگی هر آدمی یک اتفاقاتی رخ میده که یک دفعه تغییر اساسی در بینش آدم ایجاد می‌کنه. در واقع انسان پس از آن اتفاق احساس می‌کنه که آگاه‌تر شده. به طور مثال یادم میاد چند سال پیش شب عید نزد یکی از دوستانم گلایه می‌کردم، از اینکه از دربان مدرسه گرفته تا خشکشویی محل همه انتظار عیدی از من دارند، شکایت داشتم. ایشان پس از اینکه خوب به حرف‌های من گوش داد گفت “اینکه خیلی خوبه این‌ همه آدم چشم به دست تو دارند خدا را شکر، آدم عیدی بده باشه خیلی بهتر از اینه که عیدی بگیر باشه “این حرفش خیلی روی من اثر کرد و از آن به بعد نه از روی اجبار بلکه به شکرانه سلامتی و توانمندی که خداوند به من ارزانی داشته عیدی میدم، اینجوری موقع عیدی دادن حس خیلی متفاوتی دارم.

همچنین دو سال پیش بود یک روز خاص تو یک شرایط خاص رفته بودم قصرفیروزه بعد از یک گفت‌وگو با سرپرست آرامگاه چند روز طول نکشیده بود که یک‌دفعه خودم را در محور یک پویش مردی دیدم، پویشی برای احیاء قنات قصرفیروزه. به علت پر شدن تعدادی از میله‌های قنات و همچنین رسوب‌گذاری آب ورودی به آرامگاه تقریبا به صفر رسیده بود. قنات تا قبل از پایان تابستان آن سال احیاء شد اما این پویش تا پایان سال ادامه داشت و البته پاسخ دادن به طلبکارها خیلی کار سختی بود بعضی وقت‌ها از اینکه باید پاسخگو باشم جدا بهم سخت می‌گذشت اما کاری که  انجام شد ارزشش را داشت. امسال هم پس از بی آب شدن مجدد قنات گروهی با من تماس گرفتند و تقریبا از من توقع داشتند که مشکل را حل کنم، اولش یک کم گله‌مند شدم و به نظرم رسید که من دفعه پیش وظیفه خودم را انجام دادم و قاعدتا اینبار وظیفه‌ای ندارم. اما بعد از اینکه خوب فکر کردم به شکرانه اعتمادی که مردم دفعه قبل به من داشتند خدا را سپاسگذار شدم و تصمیم گرفتم مجددا هرکار از دستم بر میاد برای حل مشکل انجام بدهم.

مهم‌ترین کاری که از دست من بر میاد آگاهی‌رسانی است لازم دانستم تا یک بار دیگه بر این نکته تاکید کنم که قنات یک موجود زنده است و مثل هر موجود زنده دیگری نیاز به مراقبت دارد. میله‌های قنات هر از گاهی ممکن است دچار ریزش شود و رسوب‌گذاری در بستر قنات هم که اتفاقی همیشگی است. خصوصا مسیر قنات قصرفیروزه در سال‌های اخیر درختکاری شده و ریشه این درختان در جستجوی آب به داخل قنات راه یافته است که سرعت رسوب‌گذاری را افزایش می‌دهد و از سوی دیگر رسوب‌های قنات عملا با ریشه درختان مسلح شده و لایروبی آن بسیار مشکل می‌گردد.

خبر بد اینکه به نظر نمی‌رسد که اصولا هیچ راه حلی وجود داشته باشد که بتواند به یکباره مشکل قنات را برای همیشه حل نماید. تمام راه حل‌هایی که ممکنه به ذهن برسه مثل لوله‌گذاری در مسیر قنات (زیرزمین) یا پمپاژ آب از مادر میله قنات و هدایت داخل لوله تا داخل آرامگاه از روی زمین و غیره اگر غیر عملی نباشد غیراقتصادی است. تجربه قنات یک تجربه چند هزار ساله است و مطمئن باشید نیاکان ما اقتصادی‌ترین روش را برای آبرسانی ابداع کرده‌اند. کافی است روش آن‌ها را به کار ببندیم تا نتیجه مطلوب حاصل گردد. قنات نیاز به نیروی انسانی دارد که در طی سال مرتب آن را بازدید و لایروبی کند (کاری که نیاکان ما می‌کردند) . اگر برای صرفه‌جویی در هزینه چنین نمی‌کنیم مطمئن باشید که هر از چند گاهی باید این هزینه را یکجا بپردازیم با این تفاوت که مدتی هم باید بی‌آبی را تحمل کنیم و اگر این بی آبی در فصل گرما باشد متوجه خواهیم شد که هزینه‌های خرید آب چقدر گزاف است و تازه آن موقع متوجه می‌شویم روزانه چه ثروتی از داخل قنات به سمت ما جاری می‌شده است .

اگرچه مسیر قنات قصرفیروزه از یک منطقه نظامی عبور می‌کند اما اجاره‌نامه زمین‌های قصر فیروزه به نحوی تنظیم شده که اجازه بازدید، سرکشی و تعمیر را حتی در مناطق حفاظت شده به ما می‌دهد. اگر این بازدیدها روزانه باشد به صورت یک امر عادی تلقی می‌گردد اما اگر هر دو سال یکبار و در پی یک بحران نیاز به بازدید داشته باشیم، اخذ مجوز ورود به منطقه نظامی خود عاملی برای از دست دادن زمان می‌گردد. تصور بفرمایید در صورتی که این بحران در فاصله زمانی بین دو گردش انجمن رخ دهد چه مدت زمانی بابت تصمیم‌گیری ممکن است از دست برود. خوشبختانه امسال در موقعیتی این بحران پیش آمد که انجمن زرتشتیان فعال است و نیاز به سر خیر شدن کسی مثل من برای انعقاد قرارداد با مقنی و طرف حساب شدن با فروشنده آب و غیره نیست اما واقعیتی که باید همه ما متوجه آن باشیم ماهیت خیریه بودن انجمن زرتشتیان تهران است. امور انجمن از راه کمک‌های خیراندیشان می‌گذرد و حتی آنچه که به عنوان درآمد انجمن محسوب می‌شود مانند اجاره‌های دریافتی نیز به واقع از محل کمک خیراندیشانی است که اموال خود را درگذشته به انجمن اهدا کرده‌اند. انجمن خیریه یک بنگاه اقتصادی برای کسب درآمد نیست بلکه واسطه‌ای است بین خیراندیشان و نیازمندان، این نیازمند ممکن است جوانی باشد که نیاز به وام ازدواج دارد یا بیماری که نیاز به درمان دارد و غیره. قدر مسلم فقط در صورتی که خیر اندیشان کمک کنند انجمن می‌تواند به نیازمندان کمک کند. درواقع انجمن های خیریه کمکهای خیراندیشان را به نحوی هدایت می‌کنند که عدالت اجتماعی شکل بگیرد و در صورتی که کمک‌های خیراندیشان به هر علتی وجود نداشته باشد مسلما هیچ انجمن خیریه‌ای قادر به کمک به نیازمندان نخواهد بود.

خیراندیشان معمولا کمک‌های خود را با قصد و نیت خاصی به انجمن می‌سپارند به طور مثال امسال شماره حساب 0201014732008  بانک پارسیان شعبه حافظ (کد 1039) به نام انجمن زرتشتیان تهران و کارت متصل به این حساب به شماره 6221061207991888  و شماره شبا  IR 940540103981021014732008 بابت قصر فیروزه اختصاص یافته و هر چند شاید از نظر افرادی دادن وام ازدواج به جوانان بیش از نگه‌داری درختان قصر فیروزه اهمیت داشته باشد اما واقعیت این است که در صورتی که شما مبلغی را به این حساب واریز نمایید انجمن حق برداشت از آن را برای هیچ منظوری به جز آرامگاه نخواهد داشت و به همین صورت اگر شخص یا اشخاصی مبلغی را برای منظور وام ازدواج جوانان به انجمن سپرده باشند، انجمن حق هزینه کردن آن را در آرامگاه ندارد.

البته همه ما آگاه هستیم که انجمن صاحب درآمدهایی عمومی است که بر حسب نیت واقفین آن اجازه هزینه کردن آن به هر نحو که هیات مدیره انجمن صلاح می‌داند را دارد اما واقعیت آنکه درصورت هزینه کردن این درآمدها در آرامگاه توان انجمن برای کمک به مستمندان کاهش میابد و باید بپذیرم که در بعضی مواقع انتخاب بین نجات فضای سبز قصرفیروزه و کمک به فلان شخص نیازمند بسیار دشوار می‌گردد. از این رو است که این حساب گشوده شده تا به صورت کاملا شفاف کمک‌های خیراندیشان در آرامگاه هزینه گردد. شاید برای بسیاری این سوال پیش آید که درآمد حاصل از اجاره زمین‌های قصر فیروزه چرا اخذ نمی‌گردد تا این مشکل و بسیاری از مشکلات حل شود که البته پاسخ به آن در صلاحیت من نیست و به مدیریت کلان جامعه مربوط می‌شود و قطعا صلاح جامعه را اینگونه تشخیص داده‌اند. در حال حاضر تعهد من به زنده نگه داشتن تک درخت سروی است که بر مادر من سایه انداخته به گمان من تک درخت بالای سر عزیزان شما هم به همان اندازه اهمیت دارد. فعلا خارج از هر انتقادی که نسبت به عملکرد انجمن زرتشتیان تهران در گذشته یا زمان حال داریم باید از فضای سبز آرامگاه حمایت کنیم.

فراموش نکنیم مسیر قنات حدود 15 کیلومتر است و در این مسیر حدود 600 میله قنات وجود دارد که نگه‌داری از آن‌ها هزینه دارد و تامین این هزینه فقط با کمک خیراندیشان مقدور است و خود شما یکی از خیراندیشان هستید.

این موضوع که جامعه نیاز به کمک شما دارد، قطعا از اینکه شما نیاز به کمک از طرف جامعه داشته باشید خیلی مطلوب‌تر است و چه خوب است که من و شما به شکرانه این وضعیت مطلوب به حمایت از جامعه خود اقدام کنیم.

امید آن دارم تا با کمک شما خیراندیشان محترم، این حساب اعلام شده بتواند هزینه‌های جاری و همیشگی فضای سبز آرامگاه را تامین کند تا با هزینه کردن به موقع آن بتوانیم از هزینه‌های سنگین ثانویه جلوگیری کنیم و اینگونه نه تنها فروهر درگذشتگان را از خود خوشنود می‌سازیم بلکه شرایطی فراهم می‌آوریم که نیازمندان جامعه مورد حمایت قرار می‌گیرند.