«عمارت متصل به غارهای طاق بستان» اصطلاحی بوده برای ساختمانی که در بافت تاریخی طاق بستان (کرمانشاه)، به وسیله‌ی امام‌قلی میرزا عمادالدوله حاکم وقت کرمانشاه که از او بیشتر خواهیم گفت، ساخته شده بود.
یک بنای دواشکوبی زیبا با آذین‌های گچ‌بری و آیینه‌کاری بی‌مانند که در کنار سراب طاق بستان و نزدیک به سنگ‌نگاره‌های ساسانی جای داشته و با وجود زیبایی هنری، بدون ارزش تاریخی دانسته شده و با آنکه در ۲۴ شهریور ۱۳۱۰ به شماره‌ی ۳۴ در میان آثار ملی ایران جای گرفته بوده، در سال ۱۳۴۲خ (1963 ميلادي) به انگیزه‌ی نمایان ساختن آثار باستانی و آزادسازی چشمه‌ی اناهیتا ویران می‌شود!
در اینجا بار دیگر، در پرونده‌ای دیگر از تاریخ باستان‌شناسی کشور، نام آشنای پروفسور رومن گیرشمن فرانسوی می‌درخشد! 1
او و هیأت همراهش بر پایه‌ی انگاره‌های نادرست باستان‌شناسی، عمارت مسعوديه‌ی قاجاري كرمانشاه را که در کنار طاق بستان جای داشت یکسره ویران کردند! تازه‌ترين بررسی‌های كارشناسي بر ما روشن می‌کند كه این تخریب به اشتباه و از روی بی‌دانشی انجام شده است.
اين گروه گمان می‌کرد كه زير سازه‌ی مسعودیه، یافته‌های ساساني به دست می‌آید که چنین نشد؛ همچنین باور داشت که مساحت عمارت، دهانه‌هاي اصلي سراب را كور كرده است و دهانه‌هاي چشمه‌ی اناهيتا (ایزد آب‌ها) در زير اين بنا جای دارد. اما با ویرانی اين اثر، هيچيك از گمانه‌های گيرشمن و همراهانش تأیید نشد. برپایه‌ی گفته‌های کارشناسان، از آنجا که ستون‌هاي اصلي بنا كه در زير آب زده شده بوده، همگی از میان رفته، شوربختانه امکان بازسازي آن نیست.
آنچه در بالا آمده است بخشی از نوشتاری است با عنوان «مسعودیه‌ی کرمانشاه، قربانی باستان‌شناسان فرانسوی!» به قلم فرشید ابراهیمی، که در تازه‌ترین شماره‌ی امرداد چاپ شده است.
متن کامل این نوشتار را در رویه‌ی ششم (تاریخ و باستان‌شناسی) شماره‌ی 432 هفته‌نامه‌ی امرداد بخوانید.
خوانندگان می‌توانند برای دسترسی به هفته‌نامه‌ی امرداد افزون‌بر نمایندگی‌ها و روزنامه‌فروشی‌ها از راه‌های زیر نیز بهره ببرند.
