انجمن‌ها و مسوولیت ایمنی مکان‌های اجتماعی

مورد اساسی که درباره کیفیت خدمات‌‌دهی در مکان‌های کنونی مطرح است بحث ایمنی است. آیا مکان‌های اجتماعی به اندازه کافی ایمن هستند؟

این پرسشی است که بهنام مرادیان در نوشتاری به آن پرداخته است که در پی می‌خوانید:

انجمن‌های زرتشتی در سرتاسر ایران، مجموعه‌ای از مکان‌های همگانی را برای استفاده‌های اجتماعی در اختیار دارند. هنگامی که خبرهایی از توسعه تعداد مکان‌های انجمن‌ها می‌شنویم، این پرسش برایمان پیش می‌آید که آیا کیفیت و وضعیت همین مکان‌های موجود قابل قبول و بسنده است که انجمن‌ها در حال گسترش و ساخت مکان‌های تازه هستند؟

مورد اساسی که درباره کیفیت خدمات‌دهی در مکان‌های کنونی مطرح است بحث ایمنی است. آیا مکان‌های اجتماعی به اندازه کافی ایمن هستند؟ آیا به اندازه کافی از جان استفاده‌ کنندگانشان محافظت می‌کنند؟

ما در آستانه‌ی ۳۰ دی، سالگرد آتش‌سوزی و فروریختن ساختمان پلاسکو و مرگ چندین تن از هم‌میهنانمان به ویژه آتش‌نشانان فداکارمان هستیم. کارشناسان مهمترین عامل حادثه پلاسکو را ایمنی پایین این ساختمان می‌دانند. اما آیا مکان‌های زرتشتی، ایمنی کافی و بسنده‌ای دارند؟ آیا بنا به نوع کاربری، ایمن‌سازی و استانداردسازی شده‌اند؟

مجموعه‌ای از مکان‌های زرتشتی به کودکان اختصاص دارد. ایمن‌سازی مکان برای زندگی و حضور کودکان، یک بحث مستقل در طراحی داخلی شده است. از مسائل خیلی کوچک و کم‌هزینه مانند نصب آرام‌بند بر روی درها یا نصب محافظ‌ها و نرده‌های سامانه‌های گرمایشی و پله‌ها، تا مسائل کلان و جدی‌تر مانند مهندسی سازه و طراحی کلی آن. آموزش نیروهای خدماتی و اجرایی در تعامل با کودکان نیز بخش دیگری از این فرآیند است. مثلا مهدکودک پرورش، تحت نظارت انجمن تهران، یک خانه مسکونی است که تبدیل به مهدکودک شده است. از دید استانداردهای ایمنی، آیا این تبدیل در بالاترین حدود استاندارد انجام شده است یا در حد حداقل‌هایی که صرفا مجوز گرفته شود؟

گروه دیگری از مکان‌های زرتشتی، مکان‌های ورزشی هستند. آیا مکان‌ها به گونه‌ای ایمن‌سازی شده‌اند که موجب آسیب‌های ورزشی نشوند؟ اگر بازیکنی سٌر بخورد و سرش به جدول دور زمین فوتبال مارکار تهرانپارس برخورد کند چه کسی پاسخگو است؟ کیفیت و ایمنی زمین‌های آسفالت والیبال و بسکتبال که بماند!

برخی مکان‌های دیگر، کاربرد گردهمایی دارد. یعنی در زمان‌های خاصی، شمار زیادی از افراد در آن حضور دارند. آیا این مکان‌ها سامانه‌های آتش‌نشانی خودکار و هوشمند دارند؟ آیا در صورت رویدادهای مختلف که با وحشت همگانی همراه است، امکان خروج سریع و ایمن افراد وجود دارد؟

بررسی این مجموعه هم‌چنان می‌تواند ادامه پیدا کند. اما آنچه اهمیت دارد، بازبینی نگاه ما به مساله ایمنی است. تک تک افراد این هازمان یک سرمایه مهم به شمار می‌روند و باید تامین ایمنی-جانی آنان به ویژه کودکان، اولویت سرمایه‌گذاری‌های ما باشد. به نظر می‌رسد لازم است قبل از گسترش تعداد ساختمان‌ها، روی کیفیت و کارآمدی دارایی‌های موجود تمرکز کنیم.