صنایع دستی بخشی از فرهنگ کهن سرزمین ایران است. آیین‌ها، باورها، آب و هوا، منابع طبیعی و مهم‌تر از همه فرهنگ بومی در ساخت و پردازش صنایع دستی نقش‌آفرینی می‌کنند. صنایع دستی ایران با وجود ریشه‌دار بودن، گوناگونی و نژادگی (:اصالت) همچنان ناشناخته مانده است و از هماوردی با کشورهای صادرکننده‌ی صنایع دستی همچون چین، هند و تایلند بازمانده است.
بخشی از کاستی‌های حوزه‌ی صنایع دستی نبود آگاهی‌رسانی، بازاریابی و بسته‌بندی درخور برای باشندگی (:حضور) در بازارهای جهانی است. توانمند کردن صنایع دستی ایران در بازارهای درون کشوری و جهانی افزون بر نگاهداری و پاسداری از فرهنگ نیاکانی و سپردن آن به آیندگان به توانمند کردن تولیدکننده، کارآفرینی و بازارگرمی به ویژه در بخش گردشگری می‌انجامد.
یکی از فروشندگان صنایع دستی در همین‌باره به امرداد گفت: وضعیت صنایع دستی بدتر از سال‌های پیش است. گردشگر چندانی به ایران نمی‌آید که بخشی از آن به شوند ناروشن بودن آینده‌ی برجام است. از سویی بیشتر خریداران با بهای صنایع دستی مشکل دارند. سازندگان شوند بالا رفتن بهای دستاوردها (:محصولات) را گران شدن مواد اولیه می‌دانند و چون بهای پایانی بیشتر از پیش می‌شود به ناچار دستاورد با بهای بالاتری روانه‌ی بازار می‌شود. همچنین بیشتر مردم آشنایی چندانی با صنایع دستی ندارند چراکه رسانه‌ی ملی هیچ‌گونه پشتیبانی‌ای از طرح گسترش صنایع دستی نمی‌کند. برپایی نمایشگاه‌های صنایع دستی هم به شوند نبود پشتوانه‌ی فرادادی راه به جایی نمی‌برد.
آن چه در بالا آمده است عنوان گزارش میدانی است با عنوان «صنایع دستی میراثی رو به فراموشی» که در تازه‌ترین شماره‌ی امرداد به چاپ رسیده است. متن کامل این گزارش را در امرداد 380 بخوانید.
لینک فروش اینترنتی شماره‌ی 380 امرداد:
لینک اشتراک ایمیلی امرداد:
