زمستان رمید، زمین جنبید و رعد غرید؛ فروردین برق‌آسا زمان را درنوردید. باد وزید، ابر بارید و نسیم عشوه‌گر رقصید و این بار خورشید گرم و نورانی دمید؛ در پرتو آن گل خندید و بلبل خوش‌حال پرواز کرد و به همه مژده داد که میهمان مهربان با شکوه و ناز سررسید. بدین‌سان چرخش زمان و چینش زمین به پیشواز زیباترین رخداد سال، جشن جشن‌ها رفتند و نوروز که یک‌سال چشم‌به‌راهش بودیم، کوبه‌ی کلبه‌ی نخستین روز سال را کوبید. سر از پا نمی‌شناختیم. در را گشودیم. به یک‌باره همه‌ی خوبی‌ها و زیبایی‌ها در برابرمان ایستاده بود. دانه‌های درشت عرق بر پیشانی‌اش نشان می‌داد برای دیدار ما، راه را با شوق و شتاب سپری کرده است.
اکنون این عروس هستی به‌گونه‌ای ناپنداشته و ناگفتنی زمین و زمان و انسان را نو می‌سازد. او چاوش بهار است و این بهگر گیتی بدون نوروز به هیچ کجا گام نمی‌گذارد. نوروز بهار را گفته است که ببارد تا پلیدی و پلشتی را بروبد و پاکی و زیبایی را جایگزین کند. کار او به بارش بر زمین پایان نمی‌پذیرد. این بار بهار در و دشت و جنگل و سبزه‌زار و هر کجا توانسته است، دکه‌ی خوشبو فروشی گشوده تا بوی دلاویزش ما را سرمست و عاشق کند. اکنون جهان به‌راستی پردیس بی‌پایانی است. نوروز پیش‌ران بهار است و بهار پیش‌ران جهان. ما اکنون همراه این پیشتازان در کنار سفره‌ای می‌نشینیم که تارو‌پود آن همانند قالی سلیمان ما را به سفر می‌برد …
آنچه در بالا آمده است بخشی از نوشتاری‌ست با عنوان «نگهدار ایران و ایران‌زمین» به خامه‌ی دکتر محمدعلی دادخواه که در تازه‌ترین شماره‌ی امرداد چاپ شده است.
متن کامل این نوشتار را در رویه‌ی یازدهم (نوروزنامه) شماره 437 امرداد بخوانید.
شماره‌ی 437 هفته‌نامه‌ی امرداد (واپسین شماره‌ی هفته‌نامه در سال 1399 خورشیدی) به همراه «ویژه‌نامه‌ی نوروز » و «زرتشت‌نامه» از دوشنبه هجدهم اسفندماه 1399 خورشیدی، در روزنامه‌فروشی‌ها و نمایندگی‌های امرداد در دسترس خوانندگان قرار گرفته است.
خوانندگان می‌توانند برای دسترسی به هفته‌نامه‌ی امرداد افزون‌بر نمایندگی‌ها و روزنامه‌فروشی‌ها از راه‌های زیر نیز بهره ببرند.
