جشن‌ها یادگارهای نیاکانمان، آیین فرهنگی پویا و بالنده‌ای هستند که در شادی و آرامش تن و روان ما نقش بسزایی دارند. جشن اَمُردادگان نیز مانند دیگر جشن‌های ماهیانه، هم‌نام شدن روز و ماه است. در گاهشمار زرتشتی سال به ١٢ ماه ٣٠ روز بخش می‌شود كه هر روز به نامی آراسته است. هفتمین روز از هر ماه در گاهشمار اوستایی، امرتات (اَمُرداد) و پنجمین ماه از سال، امرتات (اَمُرداد) نامیده شده است. به فرخندگی هم‌نامی روز و ماه به نام امرداد، جشن امردادگان برگزار می‌شود. این جشن با سوم امردادماه در گاهنمای رسمی کشور برابری می‌کند.
«اَمُرداد» در فارسی، در اوستا «اَمِره‌‌تات» و در پهلوی «اَمُردات» به چم «بی‌مرگی و جاودانگی» است. در ادبیات مزدیسنا، امشاسپند اَمُرداد از دید مینوی، نمودار جاودانی، بی‌آغازی و بی‌انجامی و در جهان گیتیایی نگاهبانی از گیاهان و رستنی‌ها با اوست. نماد جاودانه‌بودن و همیشگی‌بودن در این جهان، گیاهان و به‌ویژه درختان است. ریشه در خاک داشتن نماد استوار بودن است.
مَبادتْ به ایران یکی دشتِ خشک / همه دشت و صحرا بِبیزید مُشک
همه دست در دست بکوبیم پای / چو پردیس سازیم ایران سرای
امرداد، گاه به نادرست «مُرداد» گفته می‌شود و الف آن را که پیشوند نفی است به کار نمی‌برند. «مُرداد» مرگ و نیستی معنا می‌گیرد. ولی با افزودن «الف» به آغاز آن به بی‌مرگی و جاودانگی، دیگرگون می‌شود.
امرداد یکی از امشاسپندان و فروزه‌ای برای بی‌مرگی و جاودانگی اهورامزداست. امشاسپندان یا جاودانان پاک و سپند، فروزه‌هایی هستند که مردمان می‌توانند به آن‌ها آراسته شده و به آرمان پایانی آفرینش که همان پیوستن به اهورامزدا است، برسند. آرمانی که برای رسیدن به آن باید ویژگی‌هایی داشت. ویژگی‌هایی چون «وهومنی» یا نیک‌منشی، نیک‌اندیشی یا خردورزی در کارها، «اردیبهشتی» یا راستی و درستی در همه‌ی کارهای زندگی، «شهریوری» یا شهریاری بر خواسته‌های ناراست و نادرست، «سپندارمزدی» یا عشق‌ورزیدن به همه‌چیز و همگان با فروتنی هرچه بیش‌تر، «خوردادی» یا رسایی که همان خشنودی راستین از زندگی است و «امردادی» یا جاودانگی که در پایان به آرمان واپسین می‌انجامد که پیوستن به اهورامزدا است. روشن است که این فروزه‌ها نمی‌تواند به‌گونه‌ی گام به گام یا پلکانی باشد. چراکه هر کس در هر آن (:لحظه)، می‌تواند به‌گونه‌ای این فروزه‌ها را بیازماید. آدمی می‌تواند در این جهان تازه‌‌گردانیدن و بهتر کردن جهان را در پیش بگیرد و با برجا گذاشتن نام نیک جاودانه شود.
سوم امردادماه، جشن امردادگان پیام‌آور جاودانگی خجسته باد. سالنمای راستی، نخستین ناشر سالنمای زرتشتیان ایران، در شادروز امرداد امشاسپند و امردادماه سال 3759 زرتشتی، جشن امردادگان و بیست‌ودومین سالگرد هفته‌نامه‌ی امرداد را شادباش می‌گوید. با امید به آنکه همه جشن‌ها را به‌‌جا آوریم، همازور باشیم و روشن‌روان، اهورای هستی‌بخش یار باد.
اَمُرداد از واژه اوستایی امرتات است که به (:معنی) بی‌مرگی و جاودانی است و اگر الف آن را که پیشوند نفی است را از قلم بیاندازیم، معنی آن دگرگون شده و از بی‌مرگی و جاودانگی به نیستی و مرگ نمود پیدا می‌کند. بنابراین شایسته است که این کلمه را اَمُرداد بخوانیم. در باورهای سنتی اَمُرداد فرشته‌ی جاودانی و بی‌مرگی است و در عالم جسمانی نگهبانی نباتات و روییدنی‌ها با اوست. نیاکان ما در این روز به باغ‌ها و مزارع خرم و دلنشین می‌رفتنند و پس از نیایش به درگاه اهورامزدا آیینی را با جشن و شادی در هوای صاف و در دامن طبیعت برگزار می‌کردند. اَمُرداد در اوستا فروزه‌ای برای اهورامزدا به شمار می‌آید و اکنون نیز زرتشتیان در باغ‌ها و دشت‌های سبز، جشنی به مناسبت پاسداری از گیاهان سبز برگزار می‌کنند. اَمُرداد یکی از هفت امشاسپندان است که نمادش گیاهان است و بر سفره‌ی آیینی ظرف آب و گیاه همیشه سبز «مورد» گذاشته می‌شود.
سالنمای راستی: دورواج 88938812-021 پیام‌گیر 88731949-021
