سیزدهبدر از آیینهای نوروزی ایرانیان است که ریشه در روزگاری کهن دارد. دیدگاههای گوناگونی دربارهی ریشه و پیشینهی این جشن همگانی وجود دارد. به باور برخی ایرانیان باستان در آغاز سال نو پس از دوازده روز جشنگرفتن و شادیکردن که به یاد دوازده ماه سال است، روز سیزدهم نوروز را که روز فرخندهایست به باغ و صحرا میرفتند و شادی میکردند و جشن نوروز را به پایان میرساندند. به دیگر باور ولی این روز از نحسی برخوردار بوده و ایرانیان با پناه بردن به دامان طبیعت نحسی این روز را به در میکردند. البته هیچ سندی وجود ندارد که نیاکان ما از نحسی «سیزده» سخن گفته باشند. شاید در چند سدهی گذشته، به شوند (:دلیل) اینکه عدد ۱۳ در برخی دینها و فرهنگها بدشگون پنداشته میشود، در ایران نیز بهگونهای بیپایه این باور را به سیزدهبهدر افزوده باشند.
گذشته از فرخندگی یا نحسی 13 فروردینماه این روز بهانهای برای شادی و شادمانی خانوادهها در دامان پر مهر طبیعت است.
شهروندان تهرانی نیز همچون دیگر هم میهنان و به رسم پیشینیان این روز را با شادی در دامان طبیعت سپری کردند.
در زیر فرتورهایی از جشن سیزدهبهدر در زمینهای عباسآباد تهران را میبینید.
فرتور از زینب مهدوی است.
0114