به روزِ «اَنارامِ» پُر فَرّ و شور/ سراسر بُوَد روشنی همچو خور
به پایانِ پاییزِ لرزان و زرد / درودِ زمستانِ پر برف و سرد
به پایانِ آذر به آهنگِ نرم / ستایش کنند آتشِ سرخ و گرم
همه مردمانِ در این آب و خاک / ستایش کنند ایزد خوب و پاک
برایِ شکستِ زمستان سخت / امیدِ به برگشتِ گرما و بخت
بگیرند جشنی زِ شب تا پگاه / «شب چله» نامند این سور و گاه
همی گُسترند سفرهٔ رنگ رنگ / چه مرد و چه زنْ نیکْ جامه، قشنگ
یکی هندوانه دگر خشکبار / کنارِ پدر، مادر و آن نگار
می و کُندس و سیبِ سرخ و انار / گوارا بُوَد هر چه گیری ز یار
بنوشند چای و بگیرند جام / برآرند ساز و بگیرند کام
نِشینند خندانْ پِیِ گفت و گوی / غزل خوان بُوَد حافظِ راستگوی
بزرگی ز خویشان نشیند به ناز / بگوید کهنْ داستانِ دراز
که «مِهرِ» سِپَنْدیٖنه آید جهان / کُنَد شادْ دلهایِ ایرانیان
چو ایشان بماندی به پیمانِ خود / نوازند آن تبل و سرنا و رود
زمین زنده گردد از این جنب و جوش/ از این بانگِ ایرانیانْ ویٖن خروش
چنین مردمی در نشیب و فراز / نمیرند هرگز بِمانند دراز
