پژوهش‌های زبان‌شناسی در شناخت زبان‌های ایرانی، ارمنی و همانندی‌های ریشه‌ای در آنان به سال‌ها دور باز می‌گردد. درباره‌ی این دو زبان بسیار یك‌سان هم از اروپاییان و هم از ارمنیان کوشش‌ها و پژوهش‌هایی (1) از سال 1711 میلادی آغاز شده است. از میان زبان‌پژوهان پیشین ارمنی تنها نام «گئورگ دبیر» (1826 میلادی) با «فرهنگ نوین زبان ارمنی» چاپ ونیز (1837-1836 میلادی) را می‌توان برشمرد که در آن نزدیك به هزار واژهی ایرانی و ارمنی به درستی سنجیده می‌شود. در این فرهنگ صدها واژهی برگرفته از زبان‌های ایرانی، یونانی، لاتین، عبری و … آورده شده است.
آنچه از آغاز باید گفت این است كه دو زبان ارمنی و فارسی خویشاوند و هم‌تبار هستند و این پیوند بسیار دیرین است. امروزه كسانی كه به زبان‌شناسی دانشی (:علمی) باور دارند می‌دانند كه زبان ارمنی هم از نگاه ساختمان دستوری و هم از دید واژگان واکاوی شده است و از شاخه‌ی زبان‌های آریایی (هندواروپایی) است، زبان‌های ایرانی هم از خانواده هندوایرانی هستند.
آنچه در بالا آمده بخشی از نوشتار «خویشاوندی و هم‌تباری دو زبان ارمنی و فارسی» است که در رویه‌ی اندیشه امرداد 400 چاپ شده است.
خوانندگان می‌توانند برای دسترسی به هفته‌نامه‌ی امرداد افزون‌بر نمایندگی‌ها و روزنامه‌فروشی‌ها از راه‌های زیر نیز بهره ببرند:
لینک خرید اینترنتی شماره‌ی 400 امرداد
