به روزِ دَهُم از مَهِ هشتمین / «برآسوده از رنجْ تنْ دل زِ کین»
به ایران بپا شد یکی جشن خوش / همه شاد و خندان و هم باده نوش
به امیدِ پایانِ آن سالِ سرد / زمستانِ تاریک و پر آه و درد
به ایرانسرا تاختند دشمنان / سپاهِ سیاهِ اَنیرانیان
همان «بی فَرِ آسیابانْ نژاد!!» / گرفتی زِ ایرانیان هر چه شاد
همه رودها خشک و هم ناپدید / تو گویی یکی رنگِ شادی ندید
همه مردمان در سر اندیشه دار / ز «آبان» و «مزدا» بخواهند کار
یکی گُردْ شاهِ دلاورْ سرشت / که «زَو» ناموَر بود و جایش بهشت
پدید آمد از سرزمینِ مِهان / یلِ نامورْ شاهِ گُندآوران
سپاهِ دُژَمْ خویِ تورانیان / به اندیشه ی نیکِ ایرانیان
فرو کوفته تار و مار و نگون / بدین کارْ «آبان» شدی رهنمون
همه مردمان بس به پا کوفتند / زمین و زمان را به هم دوختند
چنین خواندند جشن «آبانِگان» / کنون بختِ ما شاد و دلها جوان
ز «آبان» و از ما بر آن کس درود / که تارش بُوَد شادی و داد پود
پرستش ببایِست کرد این خدای / «خداوندِ جان و خداوندِ جای»
