ما زرتشتی هستیم، گبر نیستیم!

ما زرتشتیان پیرو كیش و آیین راستین اشوزرتشت هستیم. اشوزرتشت پیامبر بزرگ ایران، خردگرا و یكتا‌شناس كه اهورامزدا خدای یگانه و بی‌همتا را به‌درستی شناخت و گاتها، كتاب آسمانی خودرا به همه  شناساند. بنابراین ما سرافرازیم كه به آن پایبند بوده و پیرو راستین این دین كهن هستیم. شایسته است همیشه و همه وقت و در تمام جاها با افتخار و سربلندی خود را زرتشتی بنامیم و از گفتن كلماتی نادرست كه ساخته و پرداخته دشمنان این دین اهورایی است پرهیز نموده و از واژه‌هایی از قبیل (گبر، گاورون، گور، گورون) باید خود داری كنیم كه شایسته نام ما نیست. حتی درگاه (حرف = گپ) زدن‌های خودمانی با خویشان و نزدیكان‌مان هم باید كاملا در نظرمان باشد كه به ‌دور از عادت‌های گذشته مطلب یاد شده را رعایت كنیم و به یاد داشته باشیم كه ما زرتشتی هستیم و دین و آیین اشوزرتشت برای ما سپنتا(مقدس) و محترم است و شالوده آن سه پایه استوار ( اندیشه نیك، گفتارنیك، كردارنیك ) است. كه تا به امروز اندیشمندان و دانشمندان ایران و جهان با دیدی احترام‌آمیز به آن می‌نگرند و ما را زرتشتی می‌نامند.

پیرامون واژه‌ی «گبر» زیاد وارد جزییات نمی‌شوم و از نامیده شدن «گبر» به‌ معنی «كافر» لقب زشتی است كه به ما زرتشتیان در قدیم داده‌اند بسیار متنفر و بیزارم. به‌ عقیده استاد پورداوود معنی گبر از لغت آرامی هم ریشه (كافر) عربی مشتق شده است و امروز در تركیه «گور» گویند و آن به ‌معنی مشرك و بیرون از دین است ولی در ایران اسلامی به زرتشتیان اطلاق شده است و معنا در استعمال نوعی استخفاف به‌كار رفته است. این واژه كه برخی از پارسیان به‌كار می‌برند و به ‌معنی «فرد» می‌دانند هیچ ارتباطی ندارد. از شعرا و نویسندگان پیشین تنها دقیقی كه هزار بیت از شعر او را فردوسی در شاهنامه خود آورده واژه گبر دیده نمی‌شود.

محمد جواد مشكور در جلد دوم تاریخ ساسانیان می‌گوید: «در ایران غالباً زرتشتیان را به‌ نام گبر یا گبریان یا گبری می‌خوانند و بعضی به اشتباه آن را با لفظ «‌گبرا» در زبان آرامی و زبان‌های سامی كه به‌معنی مرد است یكی دانسته‌اند. ولی باید دانست كه این واژه نه سامی و نه ایرانی است. این همان واژه «كافر» و لقب داده شده به زرتشتیانی است كه تازه مسلمانان ایرانی به هم‌میهنان زرتشتی خود داده و ایشان را با این نام خوانده‌اند. به‌طور كلی تا زمانی كه عرب‌ها بر ایران تسلط داشتند، در ایران زرتشتیان و دیگر اهل ذمه چون كلیمیان و مسیحیان آزاد بودند و با پرداخت جزیه حق داشتند در آتشكده و معبدهای ‌خویش به عبادت به پردازند.

از آن زمان كه تركان غزنوی و سلجوقی و دیگر دولت‌ها ترك در ایران مستقر گشتند بر اهل ذمه سخت گرفته ‌شد، آتشكده و معبدهایشان را خراب كردند. مغولان چون به اسلام گرویدند از تركان هم سختگیرتر و متعصب‌تر شدند. غازان خان مغول چون مسلمان شد و خود را محمود نامید فرمان ویران كردن معبدهای كلیمیان و مسیحیان و بودایی وآتشكده‌های باقی مانده زرتشتی را داد.

پادشاهان صفوی درآزردن و سخت‌گیری بر زرتشتیان از مغولان هم متعصب‌تر بودند. «اوتر» كه در سال 1739 م. به ایران سفر كرد درسفرنامه خود می‌نویسد: «تا زمان شاه عباس در سراسر ایران آتشكده‌های بسیاری برپا بود. كوه البرز و سرزمین‌های فارس و خراسان از این آتشكده‌ها برخوردار بود. گبران در همه جای ایران می‌زیستند شاه عباس آنان را یكسره نابود و ایشان را مجبور كرد كه به دین اسلام درآیند و یا از ایران خارج شوند. هزاران تن از آنان به هند روی آوردند.» در صدر اسلام عده بسیاری از ایرانیان زرتشتی بر تسلط عرب تن‌ در نداده با ورود عرب از سرزمین‌های خود یعنی از اصفهان (21هجری) از نواحی كابل (42 هجری) و از ترمذ (10هجری) به‌راه افتاد اغلب به‌طرف جنوب شرقی به كرمان و مكران گریختند. از اینجا گروهی از زرتشتیان با ایمان از طرف دریا، هندوستان را به جای سیادت عرب برای خود برگزیدند. با خواندن و شنیدن این جریان‌های تاسف بار كه خود چكیده‌ای از ما جرای دلخراش و دردناكی است كه نیاكان ستمدیده ما با آن روبرو بوده و با پشت سر گذاردنش آن را به ‌ما سپرده‌اند.

تا امروز دریابیم كه باید تنها بگوییم: «ما زرتشتی هستیم».