یادداشت پیرامون غبارروبی پایان سال آتشکده تهران

بیاری اهورا مزدا

حتما متوجه شدید که عمر چقدر با سرعت می‌گذرد مخصوصا هر چقدر بیشتر از سالهای عمر آدم گذشته باشد گذر عمر شتاب بیشتری پیدا می‌کند . یک بچه ده ساله با خودش فکر می‌کنه تا شصت سالگی چقدر فرصت داره و چه کارهایی که نمی‌تونه بکنه و چه چیزهایی که نمی‌بینه. آن کودک با خودش فکر می‌کند که اگر شصت سال از خدا عمر بگیره خیلی هم زیاده اما نگاه آدم شصت ساله چیز دیگری است . بزرگسالان همیشه در حسرت کارهای نکرده و چیزهای ندیده هستند از نظر یک آدم بزرگسال عمر آنقدر کوتاه بوده که امکانش وجود نداشته تا قادر به دیدن خیلی چیزها باشه . واقعیت کدام است عمر انسان کم است یا زیاد؟ راستش هر دو گزینه صحیح است  این بسته به گزینش خود ما در استفاده از فرصت‌ها  دارد .

فرصت برای دیدن برای شنیدن برای بوییدن خیلی زیاده خیلی زیاد ، کاینات تمام این فرصت‌ها را به اندازه‌ی کافی به تمام آدم‌ها اهدا می‌کنه اما این خود ما هستیم که این فرصت‌ها را از خودمان دریغ می‌کنیم و فرصتی برای خود باقی نمی‌گذاریم . خیلی فرصت داریم که طلوع آفتاب را ببینیم بطور مثال خود من نزدیک به 18340 بار این فرصت را داشتم اما شاید 40 بار هم از این فرصت استفاده نکرده باشم در واقع 18300 مرتبه آفتاب با تمام عظمت زیبایی و شکوه طلوع کرد و غروب کرد و من فرصت  داشتم اما ،حضور نداشتم تا از این پدیده شگرف لذت ببرم ، شما چطور؟ شما واقعا حضور دارید یا روزمرگی فرصت حضور در زندگی را از شما گرفته؟ برعکس آنچه بسیاری از بزرگسالان می‌پندارند  مشکل از کوتاهی عمر نیست ، در صورتی که خداوند هزار سال هم عمر به ما عطا کند به نظر نمی‎رسد بیش از آن چه تا به حال دیده‌ایم ببینیم ، نمی‌بینیم چرا که اصولا نگاه نمی‌کنیم تا بتوانیم ببینیم و گوش نمی‌دهیم که بتوانیم بشنویم و بی‌توجه به این واقعیت که خود حجاب چشم گوش خویشتنیم از کوتاهی عمر ناله می‌کنیم و فریاد بر می‌داریم . اگرچه در دوران معاصر و خصوصا با رخداد طوفانی به نام انقلاب صنعتی و پس از آن با همه گیر شدن بیمارگونه شبکه‌های اجتماعی ، فرصت حضور در زندگی از انسان‌ها بیش از پیش دریغ شده اما واقعیت این است که این مشکلی است دیرینه به درازای تاریخ بشر .

نیاکان ما از هر قوم و ملیت در سراسر جهان پدیده ای را ابداع کردند که به حضور ما (در زندگی خودمان )کمک می‌کند و باعث می‌شود که از این روزمرگی‌ها بیرون بیاییم و فرصت” واقعا” زندگی کردن را داشته باشیم . این پدیده ابداعی سنت‌ها هستند . عمل کردن به سنت باعث می‌شود که لحظاتی متفاوت داشته باشیم تماشای فروغ آتش جشن سده چیزی است نکرار نشدنی مهرگان هر ساله با مهر و محبت از راه می‌رسد و نوروز روزی نو و عشقی نو ، عمل به سنت‌های این جشن‌ها است که آنها را متفاوت می‌کند وگرنه بجز یک روز درج شده در تقویم چیز دیگری نیستند  . اگر به ما گفته شده پنج گاه در شبانه روز نماز بجا بیاوریم برای این نیست که اهورا مزدای بی نیاز، نیاز به نماز ما دارد بلکه این خود ما هستیم که با خواندن سروش واژ اگر صبح است جملاتی را بر زبان جاری می‌کنیم تا حضور در صبح داشته باشیم و اگر شب است حضور در شب پیدا کنیم . نیایش‌ها اگر از روی عادت و رفع تکلیف نباشند همیشه فرصت حضور در زمان را برای ما فراهم می‌کنند.

خانه تکانی شب عید که برای ما زرتشتیان از دستورهای آیینی است فرصتی برای حضور در روزهای پنجه آخر سال را فراهم می‌کند نیایش و حضوری در کنار فروهر نیاکانمان و چه فرصتی بالاتر از این که در چنین روزهایی بتوانیم خدمت‌گزار درگاه پیر مغان باشیم . فرصت پیدا کنیم تا آن خاک را توتیای چشمانمان کنیم و به این واسطه  چشمانمان روشن شود ، از این پس ببینیم آنچه را که تا به حال ندیده‌ایم . چشمانمان روشن شود تا روییدن گل‌های زیبا را ببینیم ، بزرگ شدن فرزندانمان را ببینیم صدای کودکانمان و نغمه پرندگان را بشنویم ، جور دیگری ببینیم جور دیگری بشنویم .

غبارروبی آتشکده با استخدام کارگران و پرداخت مزد هم میسر است اما اینگونه فرصت حضور را از ما میستاند ، کسانی هستند که این واقعیت را دریافته‌اند و هر ساله بصورت داوطلب به این مهم می‌پردازند شما هم می‌توانید یکی از این افراد باشید وجود شما برای ما و برای خود شما مغتنم است . چه زیبا خواهد بود که هنرمندان با هنرشان و نویسندگان با قلمشان و…. و دیگران با قدمشان غنایی تازه به این سنت ببخشند .

روز پنجشنبه بیست و سوم اسفند ماه در آتشکده تهران (خیابان جمهوری) چشم به راه شما همکیشان هستیم تا همراه یکدیگر حضوری متفاوت را در زندگی تجربه کنیم .

تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود         سر ما خاک ره پیر مغان خواهد بود

بابک شهریاری – اسفند 97

*بابک شهریاری، هموند کمیسیون امور اجتماعی-روابط عمومی و کمیسیون خدمات گردش 44 انجمن زرتشتیان تهران