امروز باد ایزد از ماه آذر سال 3757 زرتشتی، شنبه 16 آذرماه 1398خورشیدی، هفتم دسامبر 2019 میلادی
کوروش بزرگ بنیادگذار ایران هفتم دسامبر سال 539 پیش از میلاد در معبد اصلی شهر بابل خطاب به همراهانش اعلام داشت که در هرجای دنیا که بمیرد باید جسد اورا به پاسارگادِ پارس منتقل و در آنجا خاک کنند.
این بیان کوروش در تاریخ تحت عنوان «وصیت کوروش» ضبط شده است. کورش بزرگ همراه با دیدار از معبد اصلی شهر بابل و ادای احترام نسبت به آن (به نشانه احترام به فرهنگ و مذهب اقوام دیگر، و برپایهی اعلامیهی خود معروف به نخستین اعلامیه حقوق بشر یه در نوامبر 539 پیش از میلاد صادر شده و متن آن باقی مانده است)، به همراهانش گفت، در هرجای دنیا که بمیرد باید جسد اورا به پاسارگادِ پارس منتقل و در آنجا خاک کنند.
کوروش با این یه زرتشتی بود پیش از صدور اعلامیه نوامبر سال 539 پیش از میلاد هم، به ادیان دیگر یه پیروان داشتند و نزد آنان مقدس بودند احترام میگذارد.
وی در همین روز «زروبابل» را به ریاست بیش از چهل هزار یهودی که آنان را از اسارت بابلیها آزاد کرده بود برگماشت تا به دیارِ ِشان ازجمله اورشلیم (اورشلایم) بازگرداند و به حد کافی سرباز ِ محافظ و پول در اختیار گذارد تا اورشلیم و معابد ویران شده یهودیان را بازسازی کنند. بسیاری از این یهودیان از پنجاه سال پیش از آن در اسارت دولت بابل بودند. یهودیان آزاد شده، سال 538 پیش از میلاد به دیار خود رسیدند. کوروش 29 اکتبر سال 539 پیش از میلاد اعلام کرد که ماموریت او برای آزاد کردن آسیای غربی و الحاق این مناطق به جامعه مشترک المنافع ایران پایان یافته است و باید نوروز را در پارس باشد. کوروش پس از تصرف بابل، دستور نوسازی بندر صیدا (واقع در لبنان فعلی) را که به دست بخت النصر امپراتور بابل ویران شده بود به هزینهی ایران صادر کرد.
«باد»، نام بیستودومین روز ماه در گاهشمار زرتشتی است. باد، به چم هوا است. در فرهنگ زرتشتی هوا از چهار آخشیج ستودنی و سپندینه مانند آب و آتش و خاک است. در فرهنگ ایران پاک نگهداشتن چهار آخشیج خویشکاری هر انسان است.
چون بادروز، روز نشاط آمد ای نگار
شادی فزای هین و بده باده و بیار
در اوستا ایزد وَیو (باد) همراه و همکار ایزدان آب و آتش و خاک است. ایزد وَیو (ایزد «باد» یا «هوا») همواره با ایزد رام آمده است. در اوستای سیروزه آمده: «…یاری باد به همه رزم و کارزار برساد. هر که را باد پشتیبان است پیروزی همیشه با اوست.
ایزد وَیو یا ایزد باد همواره با ایزد رام آمده است. نماد این روز در دین زرتشتی گل « بادرنگ بویه» است.'' وای یا وایو ''باد'' چهرهای دوگانه دارد، خوب وبد زیرا باد از هر دو جهان نیک وبد میگذرد. او نیکوکار است ودر عینحال میتواند با نیروی ویرانگر خود همهچیز و همه کس را نابود سازد.
در ادبیات پهلوی دارای دو نیمهی بد و خوب است که در اوستا نیمهی نیک او که دشمن دیوان است ستوده شده. ایزد وایو در یشت پانزدهم اوستا به عنوان ایزدی مهم مورد ستایش قرار گرفته و این ستایش تا دوران اشکانی و ساسانی ادامه داشتهاست. در فرهنگ ایران قدیم ایزد یا الههٔ باد است.
این خداوندگار نه تنها برای تمام موجودات زنده روح حیات بوده بلکه روح دنیا و گیتی نیز محسوب می شده است. وایو همچنین هوایی است که در آن تمام موجودات زنده در هنگام مرگ نابود می شوند.
ایزد باد در اوستا چنین گزارش شده: جوینده، نیکكردار، چیرهشونده، پسرونده، پیشرونده، پایندهفر، سختترین، قویترین، شكستدهنده، موجریزنده، زبانهكشنده و ….
سرودهی مسعود سعد سلمان، بر پایهی کتاب بندهش
چون بادروز، روز نشاط آمد ای نگار
شادی فزای هین و بده باده و بیار
باده است شادی دل پیوسته باده خور
بیباده هر چه بینی باد هوا شمار
اندرزنامه آذرباد مهراسپندان (موبد موبدان در روزگار شاپور دوم)
در بخش (نیایش خواندن سرود و ادعیه) از بر کن و به کار نو مَپیوند
اندرزنامه آذرباد مهر اسپندان در سرودهی استاد ملکالشعرای بهار:
وگر با شدت کار، با داوران / در این روز رو، تا شوی کامران
سزد روز (باد) ار درنگی شوی / نپیوندی امروز کار از نوی