زمانی که نیما یوشیج قطعهی «ای شب»(1301 خ) را سرود و دگرگونی شگفتآوری در چکامهی فارسی پدید آورد، ادیبان سنتگرا، با خشم بسیار، کار او را بهپستی گراییدن(:انحطاط) چکامهی آبرومند کهن ایران و نادیده گرفتن چارچوبهای استوار سروده عروضی، دانستند. اما نیما از خشم و خروش آنها نهراسید و راه خود را دنبال کرد و سروده فارسی را فرازی(:اوجی)دیگر بخشید. او در درستی راهی که میپیمود، دودل نبود. با این همه، تنها نیما نبود که بایستگی دگرگونی در چکامهیعروضی ایران را دریافته بود. پیش از او کسانی نیز بودند که نیاز به چنین دگرگونی را حس میکردند و دست به آزمونهای نوینی میزدند و شعرهایی میسرودند که برپایهی عروض سنتی نبود. یکی از آن نوخواهان «ابوالقاسم لاهوتی»، سرایندهی نامدار پس از مشروطیت بود که کودتای نافرجام او در تبریز نامش را بر سر زبانها انداخته بود….
نوشتار بالا بخش كوتاهی از نوشتار «واژههای ناب در سرودههای نیما» است كه در رویهی ادب و هنر «امرداد» شمارهی ٣٥١ چاپ شده است.
