محمود مدبری، استاد زبان‌وادبیات فارسی و شاهنامه‌شناس، در 67 سالگی درگذشت. کارنامه‌ی پژوهشی او در زمینه‌ی شناخت شاهنامه، پُربار و دانشورانه است.
محمود مدبری، دکترای زبان‌وادبیات فارسی و استاد بازنشسته‌ی دانشگاه باهنر کرمان، چهارشنبه 23 فروردین‌ماه چشم از جهان فروبست. او چندگاهی بود که به‌سبب ابتلا به سرطان، رنجور و بیمار بود.
مدبری شهریورماه 1335 خورشیدی در تهران زاده شد و از سال 1364 زندگی در کرمان و تدریس در دانشگاه آن شهر را برگزید. افزون بر آموزش دانشجویان، از او کتاب‌ها و جُستارهای بسیاری در قلمروهای گوناگون ادبیات کهن ایران به‌جا مانده است که خود نموداری از دانش بسیار و کوشش او در شناساندن میراث نوشتاری ایران کهن است. چاپ دیوان چند سخنور و عارف: نجیب جرباذقانی (گلپایگانی)، نجم‌الدین رازی (دایه) و عمادفقیه کرمانی، از ره‌آورده‌های علمی اوست. مدبری به چاپ فرهنگ‌نامه‌های کهن دلبستگی داشت و از این رهگذر فرهنگ‌های کهن «سُرمه‌ی سلیمانی»، «فرهنگ عجایب‌اللغه» و «فرهنگ لغات نثرهای فنی و مصنوع» را چاپ کرد.
بخشی دیگر از دلبستگی‌های علمی مدبری، رباعی‌پژوهی بود. او با باریک‌بینی‌ای علمی، سِیر رباعی در ایران را پژوهید و چند متن باارزش را ویرایش و چاپ کرد.
روان او شاد و یادش پایدار
کارنامه‌ی شاهنامه‌پژوهی محمود مدبری
جُستارهای:
– ضد قهرمان در شاهنامه و منظومه‌های پهلوانی ایران (سال 1386) دوفصل‌نامه پژوهشهای ادب عرفانی – گوهر گویا
– از تاریخ روایی تا روایت داستانی؛ مقایسه‌ی شیوه‌های روایت‌گری در اسکندرنامه‌های فردوسی و نظامی (1387) دو فصل‌نامه پژوهشهای ادب عرفانی -گوهر گویا
– عدد سه و تقابل سه‌گانه‌های نمادین اسطوره ضحاک در شاهنامه (1396) دوفصل‌نامه مطالعات ایران
– چشم اندازهای حکمی آفرینش عالم در شاهنامه (1396) فصل‌نامه پژوهش زبان و ادبیات فارسی
– بازتاب اخلال‌گران هستی در شاهنامه (1397) ارائه شده در نخستین کنفرانس ملی تحقیقات بنیادین در مطالعات زبان و ادبیات
– چهار رکن اخلاق حکمی در شاهنامه (1397) ارائه شده در همایش شاهنامه و تعلیم و تربیت
– حکمت و حکیم در بینش حکیم ابوالقاسم فردوسی (1397) ارائه شده در سومین همایش ملی زبان، ادبیات و بازشناسی مشاهیر و مفاخر
– خدا در اندیشه‌ی حکیم ابوالقاسم فردوسی (1397) ارائه شده در نخسیتن همایش ملی تحقیقات ادبی با رویکرد مطالعات تطبیقی
– بررسی مبانی فکری فرجام شناسی در شاهنامه (1397) ارائه شده در دومین همایش بین‌المللی زبان‌وادبیات فارسی
– وجه ایدئولوژیک برتر در روایات شاهنامه بر مبنای چهار روایت: زالورودابه، رستم‌وسهراب، رستم‌و‌اسفندیار و خسرو‌وشیرین (1398) ارائه شده در هفتمین همایش ملی متن‌پژوهی ادبی با عنوان نگاهی تازه به ادبیات کودک‌و‌نوجوان
– کانونی‌سازی و توزیع آگاهی در داستان خسرو و شیرین شاهنامه (1398) ارائه شده در فصل‌نامه جستارهای نوین ادبی
– چند واژه‌ی نادر در چاپ‌های شاهنامه‌ی ماکان و مُول (1400) ارائه شده در شاهنامه و زبان فارسی
– تحلیل رفتار شخصیت‌های اصلی داستان « زالورودابه» بر اساس الگوی «سفر قهرمان» (1401) ارائه شده در فصل‌نامه ادبیات عرفانی و استوره‌شناختی
