مصطفی سعیدی، نقال و شاهنامه‌خوان پیشکسوت و واپسین بازمانده‌ی از نسل نقالان کهن ایران درگذشت.
مرشد سعیدی، نقال نام‌آور لرستانی در اسفندماه 1396 خورشیدی، به پاس 70 سال کوشش و خدمت در زمینه‌ی نقالی به عنوان گنجینه‌ی زنده‌ی بشری شناخته شد و نامش در فهرست حاملان میراث فرهنگی ناملموس (نادره کاران) جای گرفت.
مریم نظری، مدیر عامل خانه نقالی پارس در فروردین‌ماه 1397 در گفت‌و‌گو با امرداد از مرشد سیدمصطفی سعیدی باعنوان حنجره ارغوانی یاد کرد و گفت: او واپسین بازمانده از نسل نقالان کهن ایران است. مرشد سعیدی در 13 سالگی برای نخستین‌بار در قهوه خانه‌ی حاج عباس شاخه نبات، پای نقل مرشد کرم می‌نشیند و شیفته‌ی این هنر می‌شود و از همان زمان یادگیری از نقالی در مکتب مرشد کرم را آغاز می‌کند. مرشد کرم نقالی را هنر انسان‌سازی می‌دانست. حرف زدن و نشستن و برخاستنش درس انسانیت بود و به‌جز تکیه بر نفوذ و توانایی کلام هیچ پیرایه‌ای را در نَقلش به کار نمی‌برد. اگرچه مرشد کرم شاگردان بسیاری داشت ولی در میان آن‌ها تنها مرشد سعیدی توانست وام‌دار و نگه دارنده‌ی راه و شیوه‌ی او باشد.
نظری در این‌گفت‌و‌گو با خرسندی از ثبت چهره‌ی مرشد سعیدی افزود: شیوه‌ی آسید مصطفی به باطن و روح شاهنامه نگاه دارد و به آنچه که در پس پشت داستان‌ها برای بالابردن (:تعالی) روح بشر کارساز است می‌پردازد. تاریخ هنر و ادبیات همواره با این بحران رو‌به‌رو بوده که هرگاه از اندیشه و محتوا کاسته می‌شود برای پر کردن این کاستی به فیزیک و ظاهر اثر بیشتر پرداخته می‌شود و با آرایه‌ها، بزک کردن کلام، هیاهو و غلو در حرکات، هواس مخاطب از جستجوی محتوا پرت می‌شود. همانند آنچه که در شیوه‌ی بسیاری از نقالان امروزی می‌بینیم که نشان دهنده‌ی نداشتن شناخت کافی و درست از شاهنامه است.
زنده‌یاد مرشد سعیدی پس از گذران یک دوره بیماری در 82 سالگی در یکی از بیمارستان‌های بروجرد درگذشت.
