قلبم را با خود به سوی قله‌ها بردی

تا قله‌ها خواهم رفت، تا آنجا که یاد لحظه‌های با تو بودن است، تا قله‌هایی که اگر بخواهم بالاتر بروم باید همچون تو اوج بگیرم و از زمین جدا شوم. به سمت قله می‌روم، فقط و فقط به یاد مهربانی‌های چشمانت که من را به صعود و بالا رفتن می‌خوانند. افلاتون عزیزم تا آخرین لحظه مقاوم ماندی و قلبم را با خود به سوی قله‌ها بردی، قله‌های مردانگی، امید، وطن دوستی، صداقت و صراحت لهجه… . افلاطون عزیزم از این به بعد پاهای دیگری به جای پاهای تو تا قله ها خواهند رفت. اما پرچمی نخواهم برافراشت زیرا پرچمی برپا کردی که تا پایان عمرم برایم یکتا خواهد ماند. پرچمی میان قله‌‌های دل‌ها برافراشتی، پرچمی که نماد همازوری و همدلی است. از این پس با یاد خدا، به یاد تو و به نام تو تا قله ها خواهم رفت.

روانشاد افلاتون سهرابی، هموندگروه کوهنوردی پارسه شیراز وابسته به انجمن زرتشتیان این شهر، بارها برنامه‌های آن گروه و برنامه‌های مشترک با کوهنودان زرتشتی ایران را همراهی کرد. وی همچنین از همنوردان علاقمند و فعال گروه کوهنوردی پالایشگاه شیراز نیز بود. کوهنوردان زرتشتی ایران، به پاس سال‌ها همراهی و گرامیداشت یاد و خاطره‌ی آن بزرگمرد، از فرتورها و فیلم‌هایی که از روانشاد در اختیار داشتند، نماهنگ یادبود ساخته‌اند.