زرتشت ، نیک آیین روشن‌گر

به روز و روزگاری خوش، به هنگام بهاری خوش

که گوشِ آسمان پر بود از بانگِ هزاری خوش

 پدید آمد به گردون گوهری برتر

 رهایی‌بخش و نیک‌ اختر

  سپنتا آرمانی بخردی پرور

ورا زرتشت نامیدند، زرین اخترِ تابان

همان اندیشه ورزِ راستی‌گستر

همان یکتایی مزدا اهورا را پیام‌آور

ره و رسمِ بهین دینش، همه کردار و آیینش

اشا جویی ، اشامندی

همان راهی که ره‌جو را رساند خود به خرسندی

 به گفتاری خوش و شیوا، سرودی در جهان مانا

ترا خواند بدان مزدا، همان هستی دهِ یکتا

به راهِ راستی پوید، به گردون راستی جوید

ز نیک‌اندیشی و نیکی‌گزینی داستان گوید

 منش نیک و سهش نیک و رها از بیم دروندی

به هنجاری نکو می‌راندت سوی خردمندی

ترا گوید که در گیتی به غیرِ راستی ره نیست

هر آنکو بی خرد آید ز رمز راه آ گه نیست

 همه نیک و بد گیتی نهاده در ترازویی

زرِ نیکی گزین زین دو اگر گنج نهان جویی

در این پیکارِ نیک و بد، ترا آگاه می‌خواهد

در آیینِ اشا با خود، ترا همراه می‌خواهد

تو ای زرتشتِ روشن‌گر، به فرِ ایزدی برتر

امردادی نمیرایی

 که چون پیکی پیام‌آور، ز شهر عشق می‌آیی

و آواز و سرودِ ماندگارت در حریرِ باد می‌پیچد

و چون رودی روان در بسترِ مهتاب می‌ریزد

به امیدی که شاید در روانِ خفتگانِ این شبِ پایا

فروغی نو بتابانی