تازهترین مجموعه شعر اسفندیار مشرّف، با عنوان «ایران من»، از سوی نشر برسم چاپ و روانهی بازار کتاب شد.
«ایران من»، ششمین اثر اسفندیار مشرّف، که مجموعهای از سرودههای میهنی و اجتماعی است وی است به چاپ رسید. اسفندیار مشرّف در کتاب ایران من از شور عاشقانهی خود برای ایرانزمین و بزرگان این مرز و بوم سخن میگوید. سخن از اینکه چگونه روح ایرانی در درازای سدهها، درگاه (:ساحتِ) خردگرایانهی وجود خویش را که در فردوسی بزرگ جلوهگر است، به مشرب ِذوقی و عرفانی حافظ و مولوی پیوند زده است. چگونه روح ایرانی در پناه خردگرایی و عرفان خود پابرجا مانده است. مشرّف در تازهترین اثر خویش در قالبهای کلاسیک و نو، از بیم و امید ایران میگوید.
او اسرار باستانی نوروز کهن را در قصیدهای بلند کاوش میکند، از مهرگان و آتشکدهی دیرین سخن میگوید و از گلهای رنگارنگ اقوام ایرانی بهویژه آذربایجان ارمغانها به همراه میآورد. مشرّف از زن ایرانی و جلوهی او در ادبیات با افتخار یاد میکند. کلام شاعرانهی مشرّف در کتاب ایران من ، طیف وسیعی از بزرگان این مرز و بوم را از امیرکبیر گرفته تا اخوان ثالث در بر میگیرد و ثابت میکند که هدف فردوسی از شاهنامه جنگافروزی نبوده است، اما ملت ایران در سایهی بزرگان خویش توانسته است در برابر جنگافروزان تاریخ پایدار بماند.
سبک مشرّف مانند همیشه روان و زبان او صمیمانه و فاخر است. مشرّف بر این باور است که بدون ابتذال و فروافتادن در ورطهی عوامزدگی نیز میتوان با مردم و به زبانی مردمی سخن گفت. مشرّف در زبان شعر متکی به تجربهی دیرین پارسیشناسان اصیل است. او بر این باور است که تکیه بیش از اندازه به زبان گفتاری روزمره اگرچه ممکن است برای عدهای دلپسند به نظر برسد، ولی زمانه ثابت کرده است که با دگرگونی ذوق و سلیقهی روز و تغییر کاربردها و تعابیر زبانیِ روز، آن زبان هم دستخوش فراموشی خواهد شد. از اینرو شعر خود را به زبانی میسراید که افزونبر توجه به درک عمومی و روان بودن، فرومایه و کوچهبازاری نباشد. نشر برسم نیز کتاب را در جامهای آراسته و زیبا که کاملا درخور چنین کتابی است به بازار کتاب روانه کرده است.
اسفندیار مشرّف، همچنین مجموعه سرودههای «گلهای نوشکفته» 1330، «در طول راه سنگر آزادی» 1359، «جام آرزو» 1377، «شادی» 1387، و «کوچ» 1393 را در کارنامهی ادبی خود دارد.